Said bin Yahya adlı birisi anlatır hem:
Ukaz panayırında, bir gün Resul-i ekrem,

Beni Amir kavmine dedi ki: (Ey insanlar!
Bir himaye görür mü sizlere sığınanlar?)

Dediler: (Bize asla, hiç kimse laf atamaz.
Hatta ateşimizden habersiz ısınamaz.)

Buyurdu: (Tanıtayım kendimi öyle ise.
Allah’ın gönderdiÄŸi Peygamberim ben size.

Onun bana verdiÄŸi tebliÄŸ vazifesini,
Rahatça yapmam için, korur musunuz beni?)

(Sen kimlerdensin?) diye, onlardan biri sordu.
(Ben, Abdülmuttalib’in torunuyum) buyurdu.

Dediler: (Senin kavmin, itibarlı kişiler.
O halde onlar seni korumalı idiler.)

Buyurdu ki: (Bilakis, reddetti onlar beni.
Onlardır münkirlerin hatta önde geleni.)

Onlar bunu öÄŸrenip, dediler: (Ey Muhammed!
Bizler seni ne kabul ve ne de ederiz red.

Ancak sen, peygamberlik tebliÄŸ vazifesini,
Aramızda icra et, koruruz bizler seni.)

O sırada, o kavmin önde gelenlerinden,
Beyhara adlı biri, döndü pazar yerinden.

Sordu ki: (Bu zat kimdir, aranızda ne gezer?)
Onlar da, (Muhammed bin Abdullah’tır) dediler.

(Allah’ın Peygamberi olduÄŸunu söylüyor.
Onu korumamızı bizden rica ediyor.)

(Siz kabul ettiniz mi?) diye sual edince,
Dediler: (Kabul ettik insanlık gereğince.)

Dedi: (Ey Beni Amir, bana kulak veriniz!
Bu yaptığınız nedir, acep bilir misiniz?

Siz, aranıza alıp yardım etmekle buna,
GöÄŸsünüz hedef olur Arabların okuna.

Siz, bütün Araplarla savaÅŸacak mısınız?
Buna evet derseniz, o halde ahmaksınız.

EÄŸer Onda bir hayır görseydi kendi kavmi,
Kendileri korurdu Onu önce, deÄŸil mi?

Lakin onlar reddedip, etmemiÅŸlerken insaf,
Siz, Onu korumaya kalkarsanız, ne tuhaf.)

Dönerek daha sonra Allah’ın Habibine,
Dedi ki: (Aramızdan ayrılıp dön kavmine!

Yemin ediyorum ki, kabilem arasında,
Olmasaydın, boynunu vurur idim anında.)

Allah’ın Sevgilisi, kalbi çok incinerek,
Ayrıldı yanlarından devesine binerek.

Lakin o hain adam, seÄŸirterek peÅŸinden,
Allah’ın Resulünü düÅŸürdü devesinden.

Bunu, Müslümanlardan bir hanım gördü fakat.
Resule sevgisinden, eyledi ÅŸöyle feryat:

(Allah’ın Habibine yapılan doÄŸru mudur?
Onu, ÅŸu alçaklardan kurtaracak yok mudur?)

KoÅŸup geldi üç kiÅŸi amca oÄŸullarından.
Allah’ın Resulünü kurtardılar onlardan.

Peygamber efendimiz, dua etti onlara:
(Ya Rab, bereketini ihsan eyle bunlara.)

Dua bereketiyle, o nasipli kiÅŸiler,
O gün, iman etmekle ÅŸerefleniverdiler.