Beni o yahudiye satınca o kimseler,
Gördüm çok o diyarda hurmalık ve bahçeler.

DüÅŸündüm ki: Beklenen o Peygamber, her halde,
Gelse gerek, işte bu hurması bol mahalde.

Lakin ben, o beldeye edemedim muhabbet.
O yahudi kimseye, hizmet ettim bir müddet.

Sonra o sattı beni, başka bir yahudiye.
O dahi beni alıp, getirdi Medine’ye.

Bu yeri görür görmez, çok ısındım, pek sevdim.
Sanki ben, bu beldeyi önce görmüÅŸ gibiydim.

Dedim: İşte burası, hurması bol olan yer.
O Peygamber, herhalde, bu yere teÅŸrif eder.

Geçiyordu günlerim artık hep Medine’de.
BaÄŸ bahçe iÅŸlerini yapıyordum bu yerde.

Lakin ben, teÅŸrifini beklerdim bir kiÅŸinin.
Sabırsızlanıyordum Ona kavuÅŸmak için.

Rabbimi tanımaktı muradım benim asıl.
O Resulü görmekle olacaktı bu hasıl.

O yüce Peygamberi bekliyordum gece gün.
Onun hasreti ile yanıyordum büsbütün.

Bir gün, o yahudinin bahçesinin birinde,
Hurma topluyor idim, bir aÄŸaç üzerinde.

Altta, efendim ile, yavaÅŸ sesle bir kiÅŸi,
Bir ÅŸeyler konuÅŸtular, merak ettim bu iÅŸi.

Kulak verip dinledim, diyordu ki: (Mekke’den,
Kuba’ya biri geldi, geçen sabah erkenden.

Peygamber olduÄŸunu ediyor halka izhar.
Evs ve Hazreçliler de Ona inanıyorlar.)

Ben bu sözü duyunca, kendimden geçtim o an.
Ve hatta sevincimden, düÅŸecektim aÄŸaçtan.

Hemen aşağı inip, dedim ki o kimseye:
(Ne diyorsun, kim gelmiÅŸ, ne diyormuÅŸ herkese?)

Sahibim sinirlenip ve bir tokat vurarak,
Dedi: (Ne yapacaksın, sen kendi işine bak!)

O gün akÅŸam olunca, bir miktar hurma aldım.
Arayıp, o Resulün huzurlarına vardım.

Görünce ilk olarak cemalinin nurunu,
Tahmin ettim beklenen Peygamber olduÄŸunu.

Ä°kram etmek üzere, aldığım hurmaları,
Ona takdim ederken, arz eyledim şunları:

(Bu hurma sadakadır, lütfen kabul ediniz.
Fakirlerle birlikte, afiyetle yiyiniz.)

Eshabını çağırıp, buyurdu: (Yiyin bundan!)
Ve lakin hiç yemedi kendisi o hurmadan.

Dedim ki: ilk alamet, iÅŸte bu olsa gerek.
Zira kabul etmedi sadakayı mübarek.

TeÅŸrif ettiklerinde Medine beldesine,
Az hurma daha alıp, huzura vardım yine.

Hurmaları çıkarıp Ona takdim eyledim.
Dedim ki: (Bu hurmalar, hediyedir efendim.)

Çağırdı Sahabeyi huzuruna bu sefer.
Baktım, yedi kendi de Eshabiyle beraber.

YirmibeÅŸ tane idi o hurmalar vallahi.
Çekirdekleri saydım, fazlaydı bin’den dahi.

Dedim ki: Ä°ÅŸte budur, o ikinci alamet.
Bir iÅŸaret kaldı ki, o da (Mühr-ü nübüvvet.)