Kızıştığı sırada Uhud muharebesi,
Birer arslan kesildi Sahabenin cümlesi.

Sa'd bin Ebi Vakkas diyor ki: Bu savaÅŸta,
Çok yara almış idi Abdullah ibni CahÅŸ da.

Bir ara, heyecanla yanıma geldi benim.
Dedi: (Dinle ey Sa'd, sana bir ÅŸey diyeyim.

Sen dua et, ben âmin diyeyim bu duana.
Sonra da ben edeyim, sen de âmin de bana.)

(Peki) deyip, evvela ben yaptım şu duayı:
(Ya ilahi, sen koru Resul-ü müctebayı.

Kuvvet ver benim dahi bileÄŸime, gönlüme.
En zorlu kâfirleri, çıkar benim önüme.

Onlar ile cenk edip, hepsini öldüreyim.
Sonra, gazi olarak tekrar geri döneyim.)

O, bütün kalbi ile duama (Âmin) dedi.
PeÅŸinden kendisi de ÅŸöyle dua eyledi:

(Ya ilahi, küffârdan sen koru Resulünü,
Benim dahi koluma, kuvvet ver bu cenk günü.

En çetin kâfirleri, gönder benim karşıma.
Kuvvetle dövüÅŸeyim onlarla tek başıma.

Gücüm bitene kadar, durmadan çarpışayım.
Çok kâfiri öldürüp, ben de ÅŸehid olayım.

Burnumu, kulağımı kessinler en sonunda,
Kanlar içinde gelip, durayım huzurunda.

Ey Abdullah, ne yaptın kulağını, burnunu?
Diye sen sorduÄŸunda mahÅŸerde bana bunu,

Diyeyim ki: Ya Rabbi, onlarla ben dünyada,
İşledim sana karşı bir hayli kusur, hata.

Ben onları yerinde, iyi kullanamadım.
Bu yüzden huzuruna getirmeye utandım.

Onları, Resulünün bulunduÄŸu bir harpte,
Bırakıp öyle geldim huzuruna bu halde.)

Buna, âmin demeye varmadı dilim benim.
Lakin söz verdiÄŸimden, mecburen (Âmin) dedim.

Daha sonra ikimiz, kılıçları çekerek,
Daldık küffâr içine, (Allah Allah!) diyerek.

Abdullah, son derece çevik harb ediyordu.
Önüne kim çıkarsa, vurup deviriyordu.

Ve lakin kırılınca kılıcı bir darbeden,
Gelip, Resulullaha arz etti bunu hemen.

Ona, bir hurma dalı uzatıp Resulullah,
Buyurdu ki: (Bununla devam et ey Abdullah!)

Dal, birden kılıç oldu bir mucize eseri.
Abdullah, o kılıçla savaÅŸtı daha seri.

Son anda yaralandı muhtelif yerlerinden
Kanlar fışkırıyordu o ara her yerinden.

Lakin o, bakmıyordu fışkıran o kanlara.
Son kuvvetine kadar kılıç vurdu küffâra.

Ve lakin kan kaybından, mecalsiz kaldı gayet.
Bir müÅŸrikin okuyla, ÅŸehid oldu nihayet.

Gözü dönmüÅŸ kâfirler, görünce böyle onu,
Hücum edip kestiler, kulağıyla burnunu.

Dedim ki: (Ey Abdullah, mübarek olsun sana.
Åžehid olup kavuÅŸtun, o en büyük arzuna.)