Ä°slam ordularının haÅŸmetini görerek,
Ebu Süfyan’ın kalbi yumuÅŸamış idi pek.
Dedi: Rum kayserini ve Acem kisrasını,
Gördüm hem de bunların mülk ve saltanatını.
Fakat hiçbirisinde yoktu böyle ihtiÅŸam.
Bu ordu, herbirinden daha güçlü, muazzam.
Bu kudretli orduya kimse karşı koyamaz.
Hiçbir ordu, bunlara, asla baÅŸ kaldıramaz.
Bunları düÅŸünerek tuttu Mekke yolunu.
Ä°slam’ın bu haÅŸmeti, etkilemiÅŸti onu.
Gelip KureyÅŸlilere dedi ki: (Ey insanlar!
Tâ yanıbaşınıza sokulmuÅŸ Müslümanlar.
Öyle büyük orduyla gelmiÅŸ ki hem Muhammed,
Karşısında durmanın imkanı yoktur elbet.
Boş yere kendinizi aldatmayın şimdi siz.
Müslüman olunuz ki, kurtulabilesiniz.
Her kim Ebu Süfyan’ın evine girer ise,
Kendisini ölümden halas eder o kimse.
Ve her kim, Beytullaha sığınırsa eğer ki,
O da, öldürülmekten kurtulur elbette ki.
Her kim de, kapanırsa, girip kendi evine,
Onlar da kurtulurlar, ölümden elbet yine.)
Bu sözler üzerine, korkudan Mekkeliler,
KoÅŸarak, bu üç yerden birisine girdiler.
Onikibin Müslüman ve Server-i kâinat,
Zituva mevkiinde toplanmıştı o saat.
Âlemlerin sultanı hatırladı ki hemen:
Tam sekiz sene önce ayrılmıştı Mekke’den.
MüÅŸrikler sarmış idi saadethanesini.
Öldürmek isterlerdi o gece kendisini.
O, Yasin-i ÅŸeriften âyetler okuyarak,
Çıkmıştı hanesinden aÅŸikâre olarak.
Kimseye görünmeden, Ebu Bekrin yanına,
Gitmiş ve oradan da, varmıştı Sevr dağına.
Mekke hudutlarından ayrılmadan hem dahi,
DemiÅŸti ki: Ey Mekke, bilirim ki vallahi,
Sen, bu dünya yüzünde, en hayırlı mekansın.
Ben ve Allah katında, en sevgili olansın.
Zorla çıkarılmamış olsa idim eÄŸer ben,
BilmiÅŸ ol ki, hiç senden ayrılmazdım katiyen.
Böyle düÅŸündüÄŸünde, Cebrail gelmiÅŸ idi.
Tekrar döneceÄŸini Ona müjdelemiÅŸti.
Kendilerinden kat kat üstün düÅŸmana karşı,
Nasıl kazanmışlardı yapılan her savaşı.
Şimdiyse oniki bin kişi vardı yanında.
Hepsi, pervane gibi, dönerdi etrafında.
Mekke’ye girmek için, emir bekliyorlardı.
Resulullah, o anda bunları hatırladı.
Ve bütün bunlar için, hamdeyleyip Rabbine,
Başını, tevazuyla eÄŸiverdi önüne.
|
