Yirmibin küffâr ile, onikibin mücahid,
Åžiddetli bir savaÅŸa giriÅŸmiÅŸti o vakit.

Daha önce, Bedir’de, Uhud’da ve Hendek’te,
Yine Hayber ve Mute, hasılı her bir cenkte,

Büyük kahramanlıklar gösteren bu gaziler,
Arslan kesilmiÅŸlerdi bugün de hepsi birer.

Ali bin Ebi Talip, hem de Ebu Dücane,
Savaşırlardı gayet seri ve çevikane.

Yine Zübeyr bin Avvam döne döne savaşıp,
O gün dehÅŸet saçardı, düÅŸmana kılıç çalıp.

Sevgili Peygamber de, bu hali görüyordu.
Zafer için, ÅŸöylece dualar ediyordu:

(Ya ilahi, biz senden yardım talep ederiz.
DüÅŸmanın zaferini istemezsin ÅŸüphesiz.)

Allah’ın Peygamberi, bu duayı yaptılar.
Sonra yere eÄŸilip, bir avuç kum aldılar.

(Yüzleri kara olsun!) buyurup sonra yine,
Savurdu o kumları düÅŸmanın üzerine.

Bir mucize eseri, bir avuç olan kumlar,
O yirmibin düÅŸmanın gözlerine doldular.

Yani Resulullahın savurduğu kumlardan,
Kurtulan, bir tek kiÅŸi olmadı o küffârdan.

O ara melekler de, yetişince yardıma,
O Server müjde verdi Sahabe-i kirama.

Buyurdu ki: (Allah’a olsun hamd ve senalar,
Ki, kâfirler bugün de bozguna uÄŸradılar.)

Bundan sonra müÅŸrikler, baÅŸladı bozulmaya.
Ve hatta geri geri, baÅŸladılar kaçmaya.

Eshab da peÅŸlerine düÅŸerek bu küffârın,
Kılıç vurup, çoÄŸunu öldürdüler onların.

Hatta harp meydanına getirmiş oldukları,
Kıymetli mallarıyle, kadın ve çocukları,

Bırakıp, son süratle kaçıyorlardı harpten.
Müminlerin eline geçti onlar tamamen.

Kâfirler, yetmiÅŸ ölü bırakıp kaçmışlardı.
Geriye, altıbin de esir bırakmışlardı.

BaÅŸları Malik bin Avf ve bir kısım kâfir halk,
Taif’te, bir kaleye sığındılar kaçarak.

Allah’ın yardımı ve Resulün himmetiyle,
Bitmişti bu savaş da, Eshabın zaferiyle.

Lakin Peygamberimiz, görmeyip bunu kâfi,
KuÅŸatmak istiyordu, Eshabiyle Taif’i.

Çünkü kesin netice almak için, bu sefer,
O kaleyi düÅŸürmek istiyordu o Server.

Halid ibni Velid’i, bir bölük ile, önden,
Gönderdi o kaleye, hiç vakit geçirmeden.

Kendisi de arkadan, mücahidlerle yine,
Geldiler tekbirlerle, o kalenin önüne.

Eshabın geldiÄŸini görünce o müÅŸrikler,
Kapıları kapayıp, savunmaya geçtiler.

Zira göÄŸüs göÄŸüse savaÅŸabilmek için,
Yoktu cesaretleri o namert müÅŸriklerin.