Hüsameddin Ahmed ki, âlim ve veli bir zat,
Bir gün namaz hakkında ÅŸöyle etti nasihat:

Namaz kılmak, Ä°slam’ın beÅŸ ÅŸartından biridir.
Ä°badetler içinde, hatta en mühimidir.

Zira buyuruyor ki Peygamber efendimiz:
(Çoluk çocuÄŸunuza namazı öÄŸretiniz.

Çocuk, yedi yaşına girince, ayrıyeten,
Namaz kılması için, emredin ona hemen.)

İmam-ı Gazali de buyurdu ki bir derste:
(Nefse ceza vermeli, her günahta elbette.

EÄŸer göz yumulursa, daha azar, şımarır.
Önüne geçilemez, tehlikeli hal alır.

Mesela haram yerse, aç bırakmalı biraz.
Harama baktı ise, mubaha baktırılmaz.)

Ebu Talha vardı ki sahabe-i kiramdan,
Namaz kılıyor idi baÄŸ içinde bir zaman.

O ara güzel bir kuÅŸ, gelip kondu yanına.
Kaç rekat kıldığını, ÅŸaşırdı bakıp ona.

O da, kendi kendine dedi ki: (Bak ey nefsim!
Benim dünya malında, asla yok bir hevesim.

Rabbimin huzurunda ederken Ona taat,
Ondan gayri bir ÅŸeye edilir mi iltifat?

Madem ki düÅŸüyorsun sen böyle bir hataya,
Ben de, tasadduk ettim bu bağı fukaraya.)

Amr bin Dinar vardı hem, evliyadan bir kişi.
Der ki: (Vefat etmişti, birinin kız kardeşi.

Defini müteakip, kardeÅŸi eve varıp,
Baktı, para cüzdanı düÅŸmüÅŸ ve olmuÅŸ kayıp.

Defnederken düÅŸmüÅŸtür diyerek hemen sonra,
Birisini alarak, geldi aynı mezara.

Cüzdanı bulmak için, o kabri tekrar açtı.
Ve lakin çok feci bir ÅŸey ile karşılaÅŸtı.

AteÅŸler içindeydi mezarı kardeÅŸinin.
Aklı gidecek oldu korkudan o kişinin.

Mezarı tekrar örtüp, koÅŸtu hemen evine.
GördüÄŸü hadiseyi, anlattı annesine.

Dedi: (Hangi günahı ederdi ki irtikab,
Kabirde, ateÅŸ ile olunur böyle azap?)

Dedi: (Namazlarını geciktiriyordu hep.
Azap olunmasına, bu haldir belki sebep.)