Fahreddin-i Iraki, büyük âlim ve veli.
Sohbeti, insanlara olurdu faideli.

O, bir gün buyurdu ki: (Bir kimse etse merak.
Ki, beni seviyor mu, acaba cenâb-ı Hak?)

Baksın her gün yaptığı iÅŸlere, amellere.
Sevip sevmediÄŸini, anlasın buna göre.

Faidesiz şeylerle uğraşıyorsa şayet,
Bilsin ki sevmiyordur, budur ona iÅŸaret.)

Bir gün de buyurdu ki: (Hayırlıysa bir kimse,
Hak teâlâ o kulu, hayra eder vesile.

Müminler arasında, varsa sevgi, muhabbet,
İşte odur Allah'ın en sevdiği ibadet.

Ve hatta bu muhabbet, şartıdır imanın da.
Yani bu ÅŸart yok ise, yok olur o iman da.

Nasıl vakit girmesi, ÅŸart ise namaz için,
İki şarta bağlıdır, imanı da kişinin.

Birincisi ÅŸudur ki: (Can boÄŸaza gelmeden,
Allah ve Peygambere inanmaktır önceden).

Çünkü perde kalkınca, her ÅŸey olur aÅŸikâr.
O zaman inansa da, edilmez hiç itibar.

Çünkü inanmamıştı Peygamberin sözüne.
Hakikati görünce, inandı gördüÄŸüne.

Fir'avn da, boÄŸulurken, kalktı gözden perdesi.
(İnandım) dediyse de, olmadı faidesi.

Öbür ÅŸart, (hubb-u fillah), hem de (buÄŸd-u fillah)tır.
Yani sırf Allah için sevip düÅŸman olmaktır.

Ä°manın altı ÅŸartı, geçerli olmak için,
Lazımdır bu iki şart, doğrusu budur işin.

Bir mümin, bir mümine, sırf Müslümanlığından,
Ötürü buÄŸz ederse, o, olamaz Müslüman.

Kavga edecekseniz, edin siz kendinizle.
Sakın bir Müslümana bakmayın yan göz ile.

Åžudur ki günahlardan, en bayağı ve çirkin,
Mümine, nefret ile bakmasıdır kiÅŸinin.

Başını seccadeden hiç kaldırmasa bile,
Hak eder Cehennemi, bu büyük günah ile.)

Bir gün de buyurdu ki: (Çok sakının küfürden.
Zira küfrün cezası, yanmaktır ebediyen.

Müminin çok günahı olsa da, o gün yine,
Kalmaz sonsuz azapta, imanı hürmetine.

Ebedi saadete kavuÅŸabilmek için,
Ä°man ile ölmesi lazım gelir kiÅŸinin.

Birinin çok nadide, inci mücevherleri,
Olursa, koyacak yer bulamaz o ÅŸeyleri.

Hırsız çalmasın diye, arar türlü çareler.
Hatta kaçar uykusu bu yüzden çok geceler.

Ä°ÅŸte imanımız da böyle çok kıymetlidir.
Onu korumak için, tir tir titremelidir.

EÄŸer Ä°slamiyet’i iyi bilirse insan,
Getirmez imanına asla zarar ziyan.)