Seyyid Fehim Arvasi, hal ehli bir veliydi.
Büyük insan olduÄŸu, her halinden belliydi.

O, bir gün buyurdu ki: (Bakın dua almaya.
İnsan, dua alarak yakın olur Allah'a.

Evliya-yı kiramdan, Ubeydullah-ı Ahrar,
Çok dua istemeyi, etmiÅŸti âdet, ÅŸiar.

BuÄŸday satın almıştı, bir gün de bir kimseden.
Ayrılıp gitti sonra, hiç dua istemeden.

Üç günlük bir mesafe gitmiÅŸti ki o fakat,
Dua almadığını hatırladı o saat.

Dedi: (Eyvah, ben ondan dua talep etmedim.
Onun duasındaydı belki de saadetim.)

Üç günlük mesafeden, geriye döndü yine.
Geldi buÄŸday aldığı o köylünün evine.

Köylü onu görünce, sual etti pür-telaÅŸ:
(Yoksa bozuk mu çıktı buÄŸdaylar ey arkadaÅŸ?)

Dedi ki: (Hayır hayır, iyi çıktı buÄŸdaylar.
Ve lakin istemeyi unuttuÄŸum bir ÅŸey var.)

(Nedir?) diye sorunca, dedi ki: (Biraderim!
Ben, gördüÄŸüm herkesten, dua talep ederim.

Lakin senin duanı, unuttum istemeyi.
Yolda hatırladım da, bu yüzden döndüm geri.)

Köylü, hayret içinde dedi: (Yani ÅŸimdi sen,
Yalnız bunun için mi geldin hiç üÅŸenmeden?)

(Evet, sırf bunun için geldim) dedi o Hazret.
Köylünün ÅŸaÅŸkınlığı, fazlalaÅŸtı begayet.

Ellerini kaldırıp, dedi ki: (Ya ilahi!
Aç bunun kalb gözünü, veli olsun bu dahi.)

Anında kabul oldu, onun bu halis sözü.
Hace Ubeydullah’ın açıldı gönül gözü.

Yine bir defasında buyurdu: (Hayâ, edep,
Hayatın her anında, lazımdır insana hep.

Herhangi bir mümini görürseniz siz eÄŸer,
Mütevazı davranıp, verin kıymet ve deÄŸer.

Zira hiç belli olmaz, o gördüÄŸün, kim bilir,
Allah'ın çok sevdiÄŸi bir veli olabilir.

Vaktiyle bir talebe, yürürken yolda bir gün,
Öteden geldiÄŸini fark etti bir büyüÄŸün.

Durdu ve edebinden, yol verdi ihtiyara.
O öne geçsin diye, çekildi az kenara.

Lakin o yaÅŸlı zat da durdu ve dedi: (Ey genç!
Ne için yürümezsin, yol senin, önce sen geç.)

Çocuk çok edepliydi, dedi ki: (Ey efendim!
Ben sizin önünüze nasıl geçebilirim?

Siz yaşlı amcasınız, ben ise bir talebe.
Önünüzden yürümek yakışır mı edebe?)

Evliyadan bir zatmış meğerse o ihtiyar.
Dönüp, o talebeye eyledi tek bir nazar.

O nazarla, çocuÄŸa bir hal oldu o anda.
Kalb gözü açılarak, evliya oldu o da.)