Ahmet Mekki Efendi, âlim ve veli bir zat,
Kadıköy müftüsüyken, eyledi Hakka vuslat.

Derdi ki: (Ey insanlar, bir seraptır bu dünya.
Bugün var görünse de, harab olur sonunda.

Ä°nsan çok yaÅŸasa da, ölecektir akıbet.
Ölümden, hiç bir insan kurtulamaz ki elbet.

Can vermenin acısı, öyle çetindir ki hem,
Hiç kalır ona göre, dünyadaki her elem.

Lakin ahiretteki azaplara nisbetle,
Hiç yok denecek kadar, hafif kalır gayetle.

Ölüm, insanlar için çok zordur elbette ki.
Gafletle ölenlerin, kötüdür akıbeti.

Nedense kimse bunu düÅŸünmüyor maalesef.
Duymuyor bunun için bir üzüntü ve esef.

DüÅŸünmüÅŸ olsalar da, olmazlar müteessir.
Halbuki bu hakikat, olacak bir gün zahir.

Halbuki bir Müslüman, çekilip bir kenara,
DüÅŸünmesi gerekir ölümü ara ara.

Demeli ki: (Ey nefsim, gaflete dalma sakın.
Belki sana ecelin, her şeyden daha yakın.

EÄŸer düÅŸünüyorsan, çok gencim henüz daha,
Genç iken ölenleri görmez misin acaba?

Sıhhatliyim diyorsan, yine yersiz bu sözün.
SaÄŸlamken ölenleri, görmez mi senin gözün?

DüÅŸünsene, ecdadın ÅŸu anda nerde, hani?
Ayrıldılar dünyadan, hepsi de hem de ani.

Akranından ölenler var iken senden evvel,
Sana gelmeyecek mi sanıyorsun o ecel?

Onlar da senin gibi düÅŸünürlerdi, fakat,
Hiç ummadık bir anda ettiler hepsi vefat.

Var idi bir çoÄŸunun malı, mülkü, serveti,
Yine de ölüm oldu onların akıbeti.

Senin, o ölenlerden ne farkın var ki acep,
Ölüm hazırlığını geriye atarsın hep.

Daha bir müddet önce beraber yaÅŸadığın,
Kimseler, vefat edip toprak oldu bir yığın.

Sen dahi onlar gibi olacaksın akıbet.
Hiç ölmeyeceÄŸine, elinde var mı senet?

Ey nefsim, bu gafletten uyan da kendine gel.
Çalış, lakin dünyada kurma hiç uzun emel.

Geçen cenazeleri görürsün gözlerinle.
Hatta bizzat kabire koyarsın ellerinle.

Yine düÅŸünmezsin ki buna raÄŸmen, ne garip,
Ben dahi bunlar gibi olacağım an karib.

Ey nefsim, artık uyan, öleceksin sen dahi.
Bir gün bu hakikatler, çıkacaktır vallahi.

Ve lakin pişmanlığın faydası olmaz asla.
Öyleyse halis kul ol, dön Rabbine ihlasla.)