Abdülhakim Arvasi, hal ehli bir büyük zat.
Her gün sevdiklerine ederdi çok nasihat.

Bir gün de buyurdu ki: (Gençlik, büyük nimettir.
Onu, malayaniyle geçirmemek gerektir.

Ä°ki ÅŸeyden dolayı, gözlerden, yaÅŸ yerine,
Kan gelinceye kadar ağlansa, azdır yine.

Gençlik günleridir ki, bu ikisinden biri,
Zira geçen zamanlar, bir daha gelmez geri.

Öbürü, çok sevdiÄŸi dostun ayrılığıdır.
Özellikle üstaddan, hocadan ayrılıktır.)

Bir gün de buyurdu ki: Kâbe ilk görülünce,
Yapılan dua niyaz, kabul olur hemence.

Bunun gibi mümin de, her görüldüÄŸü anda,
Her ne dua edilse, kabul olur anında.

Ä°ÅŸte bu yüzdendir ki, bir mümini eÄŸer biz,
Ne zaman, nerde görsek, önce selam veririz.

Zira selam, en büyük bir dua ve dilektir.
(Allah, sana selamet ihsan etsin) demektir.

O da cevap vererek, bulunur ÅŸu duada:
(Selamet ihsan etsin Hak teâlâ sana da)

Bir gün de buyurdu ki: (Bu dünya bir hayaldir.
Yahut da çabuk biten bir rüya ve hülyadır.

Allah'ın kudretiyle bu kâinat, an be an,
Var ve yok olmaktadır, her saniye durmadan.

Yani Allah, dünyayı bir var, bir yok ediyor.
Lakin insanın gözü, bunu fark edemiyor.

Mesela frekansı elli olan ampuller,
Bir saniye içinde elli kez yanıp söner.

Çok kısa bir zamanda olduÄŸu içindir ki,
Biz fark edemiyoruz, bu yanıp sönmeleri.

Bunun gibi dünya da, her an var ve yok olur.
Ama bunu, insanlar göremez, gerçek budur.)

Bir gün de buyurdu ki: (Rabbimiz, bir kulunu,
Severse, dinde fakih ve âlim yapar onu.

Daha da çok severse, dine hizmet ettirir.
Böylece kendisine, çok fazla sevap verir.

(Ben) demek, hiç yakışmaz dine hizmet edene.
Büyüklerin feyzleri, ulaÅŸmaz (Ben) diyene.

Ä°slam’a hizmet etmek istiyorsa bir kiÅŸi,
Asla dememelidir, (Ben bilirim bu iÅŸi).

Nefsini, tamamiyle çekmeli ki aradan,
Böylece, kendisine feyz gelsin evliyadan.

Zaten halis Müslüman, beÄŸenmez kendisini.
Tenkit edecek olsa, tenkit eder kendini.

Hiç kimseyi, kendinden aÅŸağı görmez asla.
Elinden geldiÄŸince, hizmet eder ihlasla.