Ebu Said-i Harraz, büyük Ä°slam âlimi.
Ä°lmi ile, Ä°slam’a hizmet etti daimi.

Kendisinden nasihat isteyen bir kimseye,
Buyurdu: (Çok konuÅŸmak, zarar verir herkese.

Zira her gün kiramen katibin melekleri,
Yazar konuÅŸtuÄŸumuz bütün kelimeleri.

EÄŸer azab ederse birine cenâb-ı Hak,
O kiÅŸi, o azaba müstehaktır muhakkak.)

Ahiret derdi ile dertlenmişti velhasıl.
Hep ölüm ötesini düÅŸünürdü o asıl.

Derdi ki: (Ahireti görsem de ÅŸu anımda,
Bir ziyadelik olmaz şimdiki imanımda.)

Devamlı aÄŸlamaktan, uyumazdı çok gece.
Ölüm ve ahireti düÅŸünürdü sadece.

AÄŸlamakla geçince çok gece uyumadan,
Bu uykusuzluÄŸunu sordular bir gün ondan.

Dedi ki: (Cehennemin ÅŸiddetli harareti,
Uykumu kaçırmıştır, budur bunun hikmeti.

Bu dehşetli sıcaklık var iken Cehennemde,
Rahat uyuyanlara şaşarım şimdi ben de.)

Bir cenaze görseydi, geçerdi kendisinden.
Ahiret hallerini düÅŸünürdü içinden.

(Güç mü alır, kolay mı melekül mevt ruhumu?
GirdiÄŸimde, mezarım sıkar mı vücudumu?

Sual meleklerine nasıl cevap veririm?
Sağımdan mı verilir, solumdan mı defterim?)

Hep bunları düÅŸünüp, geçerdi kendisinden.
AÄŸlayıp yaÅŸ akardı her iki gözlerinden.

Bir komşusu var idi evinin tam yanında.
O der ki: (Her gün akÅŸam, ben eve vardığımda,

AÄŸlama seslerini iÅŸitirdim komÅŸunun.
Hep merak ederdim ki: Ne derdi var ki onun?

Sabah uyandığımda, bakardım yine ağlar.
Evinden sordurdum ki: (KomÅŸunun ne derdi var?)

Dediler ki: Bizim bey, ölümü düÅŸünür hep.
AkÅŸam der ki: (Sabaha çıkar mıyım ben acep?)

Sabah da olduÄŸunda, bunu düÅŸünür yine.
Der ki: (Ben çıkar mıyım bugün akÅŸam vaktine?)