Abdülhakim Arvasi, ilim ehli, büyük zat.
Bir gün, sevdiklerine ÅŸöyle etti nasihat:

(Muvaffak olmak için, hem bu dünya iÅŸinde,
Hem de yanmamak için Cehennem ateÅŸinde,

Dinin emirlerini öÄŸrenmeli en evvel.
Sonra da, ihlas ile yapmalı iyi amel.

Her işi, dine uygun yapmalı ki muhakkak,
Yarın hesap soracak her iÅŸten cenâb-ı Hak.

Orada, herkes için olacak bir piÅŸmanlık.
Lakin olan olmuÅŸtur, çaresi yoktur artık.

Hatta piÅŸman olurlar, Cennette olanlar da.
Zira sonsuz olarak derece var orada.

Derler: Niçin daha çok ibadet eylemedim?,
Ve niçin Allah için daha çok mal vermedim?

Lakin bu pişmanlığın, olmaz bir faidesi.
Herkes ne yaptı ise, önüne gelir hepsi.)

Bir gün de buyurdu ki: Allah dostu veliler,
Nasibi olanlara, feyiz ve nur verirler.

Resulullah buyurdu: (Ne ki varsa kalbimde,
Ebu Bekrin kalbine akıttım tamamiyle.)

O da, almış olduğu bu feyzleri, tamamen,
Selman-ı Farisi’nin kalbine verdi aynen.

Bu nurlar, kalbden kalbe akıp geldi bu karar.
Kıyamete kadar da, devamlı böyle akar.

Her kim arzu ederse, bu nurlara kavuÅŸmak,
Bu zatlara inanıp, sevmelidir muhakkak.

(Muhabbet) kanalıyla zira gelir bu nurlar.
Onları sevmeyenler, bu nurdan mahrumdurlar.

Su, nasıl boru ile gelirse hanelere,
Bu da, (sevgi) yoluyla akıp gelir kalblere.

EÄŸer ki bir devirde, yok ise böyle zatlar,
O büyük insanların yazdığı kitaplar var.

Ne zaman ki, edeple o kitaplar okunur,
Okuyanın kalbine, muhakkak akar o nur.

Lakin iki şartı var: (Muhabbet) ve (inanmak).
Bu ÅŸartlar mevcut ise, feyiz akar muhakkak.

Bir gün de buyurdu ki: (Vallahi Cehennem var.
Ve o müthiÅŸ ateÅŸte, yanacak çok insanlar.

Gayemiz, insanları kurtarmaktır ateşten.
Dünyada, daha mühim bir iÅŸ yoktur bu iÅŸten.

Faydalı olmak için önce bu insanlara,
Ä°slam âlimlerini sevdirmeli onlara.

Onların kitabını dağıtalım, verelim.
Ve asla kendimizden bir ÅŸey bahsetmeyelim.

Zira bahsedilecek bir halimiz mi vardır?
Hem biz ölçü deÄŸiliz, ölçü, o kitaplardır.

Nasihati, evvela yapalım kendimize.
Zira mahÅŸer gününde, hesap var hepimize.

Bu uÄŸurda çalışmak, en büyük ibadettir.
Bu yolda sıkıntılar çekmek de, bir nimettir.)