Abdullah-ı Yemeni, Hak aşığı bir kişi.
Her an Ä°slamiyet’e hizmet idi tek iÅŸi.

Cömert ve ÅŸefkatliydi etrafındakilere.
Dünya için kızdığı, görülmedi bir kere.

Derdi ki: (Åžu lazımdır, insana önce esas:
Kuvvetli bir imanla, riyasız tam bir ihlas.

EÄŸer bir Müslümanda, bu ÅŸeyler mevcut ise,
Mühim deÄŸil, giydiÄŸi ayakkabı, elbise.

Hazret-i Ömer’in de, üstündeki hırkası,
Eski olup, var idi hem de bir çok yaması.)

Bir gün de buyurdu ki: (Allah dostu kimseler,
Her zaman ve her yerde, Allah'a ÅŸükrederler.

Nitekim biri gelmiş, bir velinin yanına.
(Nasılsın?) dediğinde, (İyiyim) demiş ona.

Adam demiÅŸ: (Her kime sorsam ben bunu ÅŸayet,
Herbiri, bir derdinden eder hemen ÅŸikayet.

Herkesi bezdirmiÅŸken türlü derdi, mihneti,
Siz ÅŸükrediyorsunuz, nedir bunun hikmeti?)

BuyurmuÅŸ ki: (KardeÅŸim, ÅŸükür elhamdülillah.
Her türlü nimetleri, bahÅŸetti bize Allah.

Biz, dünyada rahatlık aramayız ki zaten.
Dünya, mihnet yeridir, rahat olmaz esasen.

Mihneti, kendimize zevk ettik biz bir defa.
Asla beklemiyoruz dünyada zevk-ü safa.

Gelse de Müslümana, sıkıntı, dert ve mihnet,
Hiç ÅŸikayet etmeyip, bilir onu bir nimet.)

Adam bunu dinleyip, duygulanmış bir hayli.
Ve sormuÅŸ merak ile o zata ÅŸu suali:

(Peki, niçin huzursuz ÅŸimdi hıristiyanlar?
Halbuki dünyalıkta, ilerde bizden onlar.)

BuyurmuÅŸ: (Elbet olmaz huzur ve dirlikleri.
Çünkü almak üstüne kurulmuÅŸtur dinleri.

Bizde ise, bilakis vermektir esas olan.
Almak deÄŸil, vermeyi düÅŸünür her Müslüman.

Onlar, neÅŸelenirler bir ÅŸey elde edince.
Biz ise, seviniriz başkasına verince.

Onlar, elde etmeyi düÅŸünürler daima.
BaÅŸkasına vermeyi düÅŸünürüz biz ama.

Müslüman, almaktansa, vermeyi kârlı bilir.
Çünkü bizde, verenler kazanır sevap, ecir.

Veren el, alan elden üstündür dinimizde.
Alan hakir, verense aziz olur hep bizde.

Hatta bizim, verecek olmasa bir ÅŸeyimiz,
Hiç olmazsa tebessüm, güler yüz gösteririz.

Alışık olduÄŸundan Müslüman hep vermeye,
Ölürken, ruhunu da kolay verir meleÄŸe.

Halbuki hep almaya alışmışsa bir kişi,
Elinden bir ÅŸey çıksa, üzülür, yanar içi.

Nitekim ömrü bitip, eceli geldiÄŸi an,
Onun ruhu ve canı, zor çıkar vücudundan.)