Seyfeddin-i Halveti, hal ehli bir veli zat.
Tesirli sözleriyle, ederdi çok nasihat.

Bu zat, bir sohbetinde buyurdu ki: (Ey insan!
Ä°ki ÅŸeyi unutup, hatırlama hiçbir an.

Allah için yaptığın iyi amellerini.
Gayrinin sana olan kırıcı hallerini.

Zira sen bir iyilik yapmışsan, o bitmiştir.
Yani onun sevabı, defterine geçmiÅŸtir.

Lakin baÅŸkalarına onu her söyledikçe,
Kazandığın o sevap, hep azalır gittikçe.

İki şey de vardır ki, uygun olmaz unutmak.
Bunlardan biri ölüm, biri de cenâb-ı Hak.

Nasıl unutulur ki bu ölüm, yani bu mevt,
Hepimizin başına gelecektir akıbet.

Mümin sever ölümü ve onu hiç unutmaz.
Zira ölüm olmadan, Rabbine kavuÅŸamaz.

Kim ölümü yirmi kez düÅŸünürse bir günde,
Yatakta ölse dahi, ÅŸehiddir öldüÄŸünde.

Nasıl unuturuz ki hem dahi Rabbimizi,
Yaratan ve hayatta durduran Odur bizi.

Biz, Onun kudretiyle ayakta duruyoruz.
Kudretini az çekse, bir anda yok oluruz.)

Bir gün de buyurdu ki: (Elbette ölüm vardır.
Ölüm, ruhun bedenden ayrılıp çıkmasıdır.

Öyle ÅŸiddetlidir ki can çıkma acısı hem,
Hiçtir onun yanında dünyadaki her elem.

Sanki onun içinde bir dikenli çalı var.
Onu tutup, aÄŸzından kuvvetle çekiyorlar.

Dikenlerin herbiri, takılmış etrafına.
O yerleri yırtarak, çok elem verir ona.

Ä°ÅŸte bu çalıdaki dikenler, sanki aynen,
Bir dünya baÄŸlılığı, sevgisidir esasen.

Para pul, mevki makam, nam ve ÅŸöhret, sim-ü zer,
Dünya için olursa, dikendir hepsi birer.

Bunlar, halis niyetle, yani sırf Allah için,
Talep edilirlerse, olmazlar fena, çirkin.

Ve lakin istenirse nefse tâbi olarak,
Bu takdirde günah ve zararlıdır muhakkak.

İşte bu bağlantılar, diken olup hep birer,
Ruhunun çıkmasına mani oluverirler.

Ne kadar çok olursa, onun böyle dikeni,
Ruhu da, o nisbette zor terk eder bedeni.

Dünya baÄŸlılıkları azaldığı nisbette,
Az olur can acısı, kolay olur mevti de.

Bu türlü baÄŸlılıklar, çok azaldığı zaman,
Olur ruhun çıkması, gayet kolay ve asan.

Ve eÄŸer kurtulursa bunlardan tamamiyle,
Ruhu çıkıp gider de, haberi olmaz bile.)