Ahmet Mekki Efendi, evlad-ı Resuldendi.
Ä°nsanlar, kendisinden istifade ederdi.

Bu zat buyuruyor ki: (Bugün, din düÅŸmanları,
Tek hedef seçmiÅŸlerdir, Müslüman çocukları.

Onların imanını çalmak için gizlice,
Yalan ve iftiralar uydururlar bir nice.

Derler ki: (Cin ve melek, hatta Cennet, Cehennem,
Hep uydurma ÅŸeylerdir, hiç var mı gidip gören?

Göz ile görülmeyen bir ÅŸeye var denir mi?
Var diyen bir kimseye, akıllı denilir mi?)

Halbuki görülmeyen ÅŸeye inanmamakla,
GüvenmemiÅŸ oluyor bunlar ilim ve akla.

Yani göz, kulak gibi uzuvlarına, bunlar,
Tâbi olduklarını bildirmiÅŸ oluyorlar.

Halbuki insan uyar, ilmi ile aklına.
Hayvanlar tâbi olur duyu organlarına.

Nitekim insanların his uzuvları, zaten,
Hayvanlara kıyasla, geridedir esasen.

Hem insan, her hususta göze nasıl inanır?
Çok yerde akıl gözün, yanlışını çıkarır.

Mesela göz, güneÅŸi, pencerenin içinden,
Görünce, küçük sanır güneÅŸi pencereden.

Akıl ise, doğruyu bularak işbu babta,
Der ki: (GüneÅŸ büyüktür, dünyadan bile hatta.)

Burada, kâfirler de bizim gibi diyorlar.
Böylece hayvanlıktan kurtulmuÅŸ oluyorlar.

KeÅŸke ahirete de inanıp böyle yine,
YükselmiÅŸ olsalardı, insanlık ÅŸerefine.

Bir komünist muallim, talebeye Rusya’da,
Der ki: (Ben, ÅŸimdi sizi görüyorum burada.

Elbette ki sizler de, beni görüyorsunuz.
O halde bizler varız, çünkü görülüyoruz.

Hem bakın, görülüyor karşıdaki ÅŸu daÄŸlar.
Yok olan ÅŸey görülmez, öyleyse onlar da var.

SöylediÄŸim bu sözler, ilme, fenne dayanır.
İlerici aydınlar, elbet fenne inanır.

Velakin gericiler, der ki: Bu kâinatı,
Yaratan kuvvet vardır, Allah’tır onun adı.

Onların bu sözleri, fenne uygun deÄŸildir.
Görülmeyen ÅŸeylere var demek, deliliktir.)

O sırada, bir Türkmen çocuÄŸu söz alarak,
Der ki: (Bu sözleriniz, akıldan gayet uzak.

Ben inanıyorum ki, hiç akıl yoktur sizde.
Zira akıl olsaydı, görürdük onu biz de.)

O komünist muallim, o Türkmen çocuÄŸuna,
Hiç cevap veremeyip, öfkelenir çok ona.

Ve maÄŸlubiyetinin öfkesiyle sırf o an,
ÇocuÄŸu, tekme tokat çıkarır o sınıftan.

Yavrucak, ya ölmüÅŸtür, ya hapse atılmıştır.
Çünkü onu bir daha, hiç gören olmamıştır.)