Seyyid Muhammed Salih, çok büyük bir veliydi.
Sohbeti, dinleyene pek çok faideliydi.

En bariz vasfı idi, güler yüz ve tatlı dil.
Çok merhametli olup, cömertti, cimri deÄŸil.

O, bir gün buyurdu ki: (Bu din, ilim dinidir.
Ä°lim de, ehl-i sünnet âlimden öÄŸrenilir.

Âlim ona denir ki, amildir ilmi ile.
DeÄŸilse, âlim denmez, çok ÅŸeyler bilse bile.

Ä°lmiyle amil olan bir âlim yoksa eÄŸer,
Onların kitabını okumak icab eder.

O halis kitaplardan, her gün sekiz sahife,
Okunsa, ifa olur bu çok mühim vazife.

Lakin yalnız ilimle kurtulamaz bir kişi.
Amel eylemeyince, mahÅŸerde zordur iÅŸi.

İlim, amelden sonra, lazımdır bir de ihlas.
Bunsuz da azaplardan kurtuluÅŸ mümkün olmaz.

Åžeytan da âlim idi, çok ÅŸeyi biliyordu.
İhlası olmayınca, huzurdan tard olundu.

Bel'am-ı Baura da, âlimdi daha önce.
İmansız gitti lakin ihlası kaybedince.

Ä°hlas ÅŸu demektir ki, her amelin, her iÅŸin,
Yapılması demektir sadece Allah için.

Kullar beğensin diye yapılırsa bir amel,
Kabul olunmasına, bu niyet olur engel.)

Bir gün de buyurdu ki: (Ä°hlası elde etmek,
İhlaslı kişilerin yanında kolaydır pek.

Yeter ki, o kişinin ihlaslı olduğuna,
Ä°nanıp, onu sevsin, bu, kâfi gelir ona.

Böyle kâmil bir zata muhabbet ve hüsn-ü zan,
Edenin de, ihlasa ermesi olur asan.

Zira bu büyüklere, varsa sevgi, muhabbet,
Kendiliğinden gelir, ona yardım ve himmet.

Onlar himmet ederse, güç iÅŸler kolay gelir.
Zira veli himmeti, dağı bile devirir.)

Yine o buyurdu ki: (Mütevazı olunuz.
Muvaffak olmak için, çok mühimdir bu husus.

Tevazu göstereni, yükseltir Hak teâlâ.
O tevazu ettikçe, yükselir daha a’la.

Aksine, kibredeni alçaltır cenâb-ı Hak.
O da büyüklendikçe, küçük görür onu halk.

Hele mahÅŸer gününde, gurur ve kibirliler,
Ayak altında kalıp, çok hakaret görürler.

Kolay gidiliyorsa bir kimsenin yanına,
Mütevazı kimsedir, müjdeler olsun ona.

EÄŸer kaçılıyorsa yanından bir kiÅŸinin,
Büyük bir felakettir bu hali onun için.

Müslüman, güler yüzlü, tatlı dilli olur hep.
Ona süs ve ziynettir tevazu, hayâ, edep.)