Abdülhakim Arvasi, büyük Allah adamı.
Sohbeti, süpürürdü kalblerden hüznü, gamı.
Bir gün, bir talebesi bu veliye gelerek,
Dedi: (Alamıyorum namazdan manevi zevk.
Tasavvuf hallerim de gittikçe kaybolmakta.
Bana bir tavsiyeniz olacak mı bu babta?)
Buyurdu ki: (YediÄŸin lokmalara dikkat et.
Yemek adabına da, eyle hem tam riayet.)
Araştırdı talebe yedikleri taamı.
Gördü ki, helal yoldan kazanılmış tamamı.
Gelip arz eyledi ki: (YediÄŸimiz yemekler,
Helal olup, haramla karışmış değildirler.)
Buyurdu ki: (Evladım, git, az daha araştır.
Muhakkak yaptığınız başka yanlış iş vardır.)
Nihayet öÄŸrendi ki o araÅŸtırdığında,
Åžüpheli tek bir odun yakılmış ocağında.
Bu günahtan ötürü, etti tövbe istiÄŸfar.
O iyi hallerini kazandı yine tekrar.
Bir talebesi dahi, eyledi ki ÅŸöyle arz:
(Nasıl kılabiliriz huşu ile bir namaz?)
Buyurdu ki: (Huzurla yemeli helal taam.
Ve abdest alırken de, huzurlu olmalı tam.
Yine düÅŸünmeli ki namaza durduÄŸunda:
Ben, kimin huzurunda duruyorum ÅŸu anda?)
Bir gün de buyurdu ki: (Her iÅŸte, samimiyet,
Yani sırf Allah için olmalı halis niyet.
Kalb ile doÄŸru niyet etmedikçe bir kiÅŸi,
Asla baÅŸlamamalı yapmak için bir iÅŸi.
Dünya ve ahirete yaramayan ÅŸeylerle,
Vakit geçirmemeli zararlı iÅŸle hele.
Önce Ä°slamiyet’i, yani ilmihalini,
ÖÄŸrenip, ona göre düzeltmeli halini.
Evine, dinsizlerin, yahut mezhepsizlerin,
Yazdığı kitapları, hiç getirmemelisin.
Çünkü o kitapları okuyan, zehirlenir.
Hatta sonsuz olarak azaba sürüklenir.
Dost düÅŸman herkes ile, güler yüz, tatlı dilli,
Geçinip, münakaÅŸa ve kavga etmemeli.
Ä°nsanların özrünü, kabul etmelidir hem.
Kusurları olursa, affetmelidir hemen.
Müslümanlık, sadece namaz, oruç deÄŸildir.
Bunlar, her Müslümanın kulluk vazifesidir.
Kimseyi üzmemektir bu dinde asıl gaye.
Bunu yapan, kavuşur rıza-i ilahiye.
Âlimlerden birine sordular bir aralık:
(Ne ile belli olur insanda evliyalık?)
Buyurdu ki: (Evliya, hep güler yüzlüdürler.
Huyları iyi olup, özrü kabul ederler.
MünakaÅŸa etmezler ve cömerttirler gayet.
Dinli dinsiz herkese, ederler hep merhamet.)
|
