Ebu Bekr-i Ebheri, bir mübarek zat idi.
Ä°ÅŸi hep, insanlara öÄŸüt nasihat idi.

O, bir günkü vaazında buyurdu: (Aman sakın!
Gönlü kırık olması lazımdır Müslümanın.

Sahabeden birisi, bir savaş meydanında,
Salınarak yürüdü, hem de bir cenk anında.

Resulullah, bu halin farkına varmışlardır.
(Bu, doğru değil!) diye, ikaz buyurmuşlardır.

Huneyn harbinde dahi, yine eshab-ı kiram,
Çok kalabalık olup, onbin kiÅŸiydiler tam.

(Bu ordunun önünde kim durabilir?) diye,
DüÅŸünüp, az bir gurur gelmiÅŸti kalblerine.

Lakin böyle düÅŸünüp, böbürlendiklerinden,
DüÅŸmanın karşısında, dağıldılar hep birden.

SavaÅŸçı bir milletti zira karşıdakiler.
Her attığını vuran, okçuydu hepsi birer.

Buna rağmen, Allah'ın Sevgili Peygamberi,
Atını mahmuzlayıp, giderken tam ileri,

Hazret-i Ali tutup, dedi: (Ya Resulallah!
Gitme ki, hazretine zarar gelir mâzallah.)

Buyurdu: (Abdullah'ın oğlu Muhammed'im ben.
Tek başıma da olsa, giderim çekinmeden.)

Asla gerilemedi, bir milim olsa bile.
Durdu, fakat gitmedi onun bu ricasıyle.

Lakin hazret-i Abbas, sesi gür kimseydi pek.
Ä°kaz etti Eshabı, ÅŸöyle nida ederek:

(Ey Resulün Eshabı! Nereye gidersiniz?
Burada yalnız kaldı bakın Peygamberimiz.

Söz vermemiÅŸ miydiniz siz Ona ilk günlerde,
Ki, yalnız bırakmayız seni her tehlikede.)

Onlar bunu işitip, durumu anladılar.
(Biz n'apıyoruz?) deyip, hemen toparlandılar.

Kırık kalbli olarak saldırdılar bu kere.
Allah'ın yardımıyle, kavuştular zafere.

Allah, göÄŸsü kabarık insanları sevmiyor.
Başı önünde olan kulları beÄŸeniyor.

DikbaÅŸlılık kötü ÅŸey, sen, bir kulsun nihayet.
Çok ibadet yapsan da, arkasından tövbe et.

Ancak böyle yapmakla buluruz rahat, huzur.
Zira her amelimiz bizim hata ve kusur.

Edebi ve hayâyı, elden bırakmayalım.
Ve her insana karşı, mütevazı olalım.

(Benim dediÄŸim doÄŸru, sen peki diyeceksin!)
Birine böyle demek, kibirdir, gayet kesin.

Adam ol da, gönlüyle desin o sana peki.
Zorla peki dedirtmek, bir marifet deÄŸil ki.

Zira Peygamberimiz, eshabdan hiç kimseye,
Asla söylememiÅŸtir, (Bana peki de!) diye.

Ve lakin o aslanlar, aşık olup hep Ona,
Canlarını verdiler, çoÄŸu Onun uÄŸruna.)