İhlas elden gidince - Gönül Sultanları

Fahreddin-i Iraki, büyük âlim ve veli.
Hal ehli kimse olup, tesirliydi sözleri.

O, bir gün sohbetinde buyurdu ki: (Bir kimse,
Allah’a, ihlas ile ibadet eder ise,

Dünyada, işlerini kolay ve asan eder.
Kabirde ona acır, ahirette affeder.

İhlas ile ibadet ettikten sonra insan,
Her ne gelse iyidir, bilmeli nimet, ihsan.

İhlas elden giderse, o zaman çok zor olur.
Zira ihlas olmazsa, bulunmaz rahat, huzur.

Bir âlim de, şöylece ederdi ki duayı:
(Ya Rabbi, nasib eyle bana şehid olmayı.)

Zira şehid olanın, biri hariç olarak,
Bütün günahlarını, affeder cenâb-ı Hak.

Hariç olan o günah, elbette kul hakkıdır.
Onun için, ölmeden helallık almalıdır.)

Bir gün de buyurdu ki: (Dünya ve içindeki,
Her şey, Allah indinde bir hiçtir elbette ki.

Hak teâlâ, kulları yarattı tek şey için.
Ki, ibadet etsinler kendisine ins ve cin.

Kullar, Ona ihlasla ederlerse ibadet,
İhsan eder onlara, ebediyen bir Cennet.

Kendisi buyurur ki: (Söz veriyorum size.
İbadet ederseniz, Cennet var hepinize.)

Yine buyuruyor ki Kur'anda Hak teâlâ:
(Allah, verdiği sözden, vaadinden dönmez asla.)

Bir gün de buyurdu ki: (Kalb, Allah'a mahsustur.
Yani kalbde, sadece Allah sevgisi olur.

Bir kalb, tutulur ise Halık'ından gayriye,
O, hasta demektir ki, muhtaçtır tedaviye.

Hak teâlâ, Kur'anda, bunu beyan ediyor.
(İnsanların kalbleri hastadır) buyuruyor.

Dünya sevgisidir ki, kalbdeki bu hastalık,
Tedavi edilmezse, azaba olur layık.

Dünyadan kurtulmanın çaresi, yolu birdir.
Bu, çok namaz ve oruç ve çok zikir değildir.

Dünyadan kurtulmanın tek yolu şu ki işte,
Kurtulmuş olanlarla bulunmaktır birlikte.

Böyle mübarek bir zat bulunmuyorsa eğer,
Onların kitabını okumak icab eder.

Zira okunur ise edeple o kitaplar,
Onların kalblerinden, kalblere feyiz akar.

Çünkü o velilerin adları, her nerede,
Anılsa, ruhları da hazır olur o yerde.

Onların kalblerinden çıkan nur ve feyizler,
Kararmış gönülleri, temizleyiverirler.

Edebilmek için de onlardan istifade,
Edepli olmalıdır onlara pek ziyade.

İnsanın ziynetidir zira (hayâ) ve (edep).
Rahmetin gelmesine, bunlardır iki sebep.)