Celaleddin Tebrizi, âlim ve veli bir zat.
Bir gün, sevdiklerine, ÅŸöyle etti nasihat:
Müslüman, mütevazı, alçak gönüllüdür hep.
(Ben) diye konuÅŸmaktan, eder hayâ ve edep.
Nitekim Baki Billah adında veli bir zat,
Vardı ki, çok dolaÅŸtı bulmak için bir üstad.
YaÄŸmur çamur demeyip, gezdi bu aÅŸk içinde.
Yaşlı validesi de dolaşırdı peşinde.
ÇektiÄŸi zahmetleri görerek bu oÄŸlunun,
Ä°çten üzülüyordu haline her gün onun.
Bir gece yarısında, sahralara çıkarak,
Dua etti oÄŸluna, Allah'a yalvararak:
(Ya Rabbi, evladımın muradı neyse eğer,
Habibin hürmetine, eyle ona müyesser.
Ya kavuştur oğlumu, ne ise muradına,
Ya da, al ki canımı, tahammülüm yok buna.)
Bu dua üzerine, Hacegi Ä°mkenegi,
Hazretlerini bulup, hasıl oldu dileği.
Bir defa oturmakla bu Velinin dersine,
Yükseldi tasavvufun en son mertebesine.
Mutlak icazet verip, buyurdu ki o Hazret:
(Sana, iki ÅŸey için verildi bu icazet.
Biri, mübarek olsun, kavuÅŸtun muradına.
İkincisi, Serhend'den bir zat gelir yanına.
Sen de, bu emaneti, ona teslim eyle ki,
Bu yol devam edecek onunla elbette ki.)
Bu emirle, Serhend'e gitti ise de, fakat,
Aradı, bulamadı o kimseyi o saat.
Ä°mam-ı Rabbani’ydi aradığı kahraman.
MeÄŸer o gün ayrılmış, bir iÅŸ için oradan.
Yurduna geri dönüp, baÅŸladı beklemeye.
Başkaları gelirdi, ona talebeliğe.
Lakin tevazuundan, geri gönderiyordu.
(Aradığınız kişi, ben değilim) diyordu
Bir gence, rüyasında dendi ki: (Durma daha.
Yarın gidip tâbi ol, Hace Baki Billah'a.)
Gitti, lakin o gence buyurdu ki mübarek:
(Aradığın o kişi, başkası olsa gerek.
Sen, kendine bir rehber ararsın, anlıyorum.
Ben dahi, senin gibi bir rehber arıyorum.)
Geri gelip, o gece rüya gördü o yine.
(Niçin tâbi olmadın?) denildi kendisine.
Dedi ki: (Gittim ama, o zat mürÅŸid deÄŸilmiÅŸ.
O dahi benim gibi, bir rehber arar imiÅŸ.)
Denildi ki; (O idi, git tâbi ol ihlasla.
Zira benim demezler, o büyük zatlar asla.)
Tekrar gidip dedi ki: (Efendim, bu iÅŸ tamam.
Beni kovsanız bile, bu kapıdan ayrılmam.)
O böyle arz edince gidip Baki Billah'a,
O zaman kabul edip, döndürmedi bir daha.)
|
