Ä°mam-ı Gazali ki, çok kitapları vardır.
Bu zat ölüm hakkında ÅŸöyle buyurmaktadır:

Ubade bin Samit’den edilir ki rivayet:
Kim Kur’an-ı kerimi ederse çok tilavet,

Vakta ki o Müslüman, gelse ölüm anına,
Kur’an dahi, acilen gelir onun yanına.

Ne zaman ki o mevta yıkanıp kefenlenir,
Kur’an-ı kerim dahi, hep o kimse iledir.

Vakta ki tekfin bitip, giderken kabristana,
Gelip girer, göÄŸsüyle kefeni arasına.

Kabre konulduÄŸunda, az sonra Münker-Nekir,
Adında iki melek, o kabre geliverir.

Kabir suallerini sorarken o mevtaya,
Kur’an çıkıp yerinden, gelip girer araya.

Melekler ona der ki: (Sen çık ki aramızdan,
Biz sual soracağız bu kimseye bu zaman.)

Meleklere cevaben, Kur’an-ı kerim dahi,
Der ki: (Ben, bu kimseden ayrılamam vallahi.

Çünkü çok okuyordu, o beni hayatında.
Ben de garip bırakmam onu garip anında.)

Fasıklardan birisi, etmiÅŸti bir gün vefat.
Rüyada gördü onu, hal ehli, iyi bir zat.

Azaplar içindeydi, hüzün çöktü kalbine.
Aradan zaman geçti, rüyada gördü yine.

Baktı ki hali iyi, sevinip buna derhal,
(Hikmeti nedir?) diye eyledi ondan sual.

O dedi: (Yanımıza geldi bir mübarek zat.
O gelince, azaptan kurtulup oldum rahat.)

Mevta, kabirlerinde görür ve iÅŸitirler.
Ziyaret edenleri görür, tanır, bilirler.

Zira Peygamberimiz buyurdular ki yine:
(Bir kimse vefat edip, konulunca kabrine,

Defin işi bitip de, dağılırken insanlar,
Halkın ayak sesini, kabrinden o da duyar.)

Bedir’de öldürülen yetmiÅŸ kadar kâfirin,
Hepsini, bir çukura doldurdu eshab o gün.

Bundan birkaç gün sonra, Allah’ın Sevgilisi,
O çukurun başına gelip durdu kendisi.

Her birinin adını söyleyip birer birer,
O çukurdakilere ÅŸöyle hitap ettiler:

(Ben, kavuÅŸtum Rabbimin vaad ettiÄŸi zafere.
Siz de, kavuÅŸtunuz mu azap ve elemlere?)

Sordu hazret-i Ömer: (Ey Hakkın Peygamberi!
ÇürümüÅŸ leÅŸlere mi söylersin bu sözleri?)

Buyurdu ki: (Ya Ömer, yemin ederim ki, siz,
Beni, onlardan fazla duyucu deÄŸilsiniz.)