Abdülhakim Arvasi, büyük bir veli idi.
Büyük insan olduÄŸu, her halinden belliydi.
Bir gün, sevdiklerine ÅŸöyle etti nasihat:
(Allah'ın kullarına, hizmet edin her saat.
Hak teâlâ bir kula, hayır murad ederse,
Hep hayırlı işlerle meşgul olur o kimse.
Allah'ın, bir kulunu sevmediğine nişan,
Hep faydasız işlerle meşgul olur o insan.
Yani o, ne dünyaya, ne ahirete ait,
Bir iÅŸle uÄŸraÅŸmayıp, öldürür her gün vakit.
Kulun alın yazısı, işlerinden bellidir.
Yani kader, insanın işiyle ilgilidir.
Hadiste buyurdu ki Peygamber efendimiz:
(Bakmaz suretinizle, iÅŸinize Rabbimiz.
Lakin ÅŸuna bakar ki, niçin yaptın o iÅŸi?
BeÄŸenmez, kabul etmez riya ve gösteriÅŸi.)
Yani Allah, kulunun bakar sırf niyetine.
Ki, o kulun, o iÅŸte acaba niyeti ne?
Niçin namaz kılıyor, niçin yiyor yemeÄŸi?
Niyet Allah içinse, o zaman gayet iyi.
Ä°nsan, bu suallere buluyorsa bir cevap,
Kurtulur ahirette, yapılmaz ona azap.
Cevap veremiyorsa eÄŸer bu suallere,
Hazırlansın o zaman, azap ve elemlere.
Zira ihlas olmazsa, ameller olmaz kabul.
Duçar olur azaba, ihlası olmayan kul.)
Bir gün de buyurdu ki: (Öfke ile ÅŸehvetten,
Sakının, zira bunlar ateştir Cehennemden.
Biri, Resulullahtan nasihat isteyince,
O zata, (Öfkelenme!) buyurdular hemence.
Yerini deÄŸiÅŸtirip, birazdan yine bu zat,
Resul-i kibriyadan istedi bir nasihat.
Lakin Peygamberimiz, o istek sahibine,
Cevaben, (Öfkelenme!) buyurdu ona yine.
Arka tarafa geçip, istediÄŸinde aynen,
(Öfkelenme!) buyurdu yine ona cevaben.)
Bir gün de buyurdu ki: (KardeÅŸlerim, bu dünya,
Fani ve geçicidir, aldanmayın sakın ha!
Aklı olan bir kiÅŸi, dünyaya vermez gönül.
Ve hatta zerre kadar, etmez ona temayül.
Zira akıllılığın şudur ki alameti,
Girmez onun kalbine, bu dünya muhabbeti.
Her an ahiretini düÅŸünür aklı olan.
Çünkü iyi bilir ki, bu dünya bir imtihan.
Ahmak ise, kaptırır bu dünyaya gönlünü.
YaÅŸar gaflet içinde, düÅŸünmez ölümünü.
Zira ahmaklığa da şudur ki bir alamet,
Kalbinde, bu faniye besler sevgi, muhabbet.
Tek çaresi ÅŸudur ki, bundan kurtulmanın da,
Daima bulunmaktır, kurtulanlar yanında.)
|
