Yakub-i Germiyani, ilim ehli bir zattı.
Onun hali, herkese öÄŸüt ve nasihattı.

Üstadından aldığı feyiz ve ilham ile,
Evliyalık yolunda, gelmiş idi kemale.

Lakin o, gizlerdi hep kendisini aÄŸyardan.
Halk içinde Hak ile bulunurdu her zaman.

O, gittiÄŸi yerlere veriyordu bir huzur.
Onu gören kimseyi, kaplardı neÅŸe, sürur.

Yanına, dertli biri gelseydi üzülerek,
Ayrılırdı az sonra, neÅŸe ile, gülerek.

Dostları ziyarette geçerdi çoÄŸu vakti.
Dolaşırdı gece gün, yoktu istirahati.

Derdi ki: (Ey insanlar, merhametli olunuz.
Müminlerin kalbini neÅŸeyle doldurunuz.

Hizmet için de olsa, kalb kırmayın hayatta.
Kimseyi incitmeyin, kâfir de olsa hatta.

Çünkü o da Allah'ın bir kuludur nihayet.
Onlara da acıyıp, etmeliyiz merhamet.)

Derdi ki: (Çok sakının, hem kibir ve gururdan.
Zira iblis, kibirle kovulmuÅŸtu huzurdan.

Ä°blis ki, yüzbin sene yapmış idi ibadet.
Meleklerin hocası olmuştu en nihayet.

Ona bırakılmıştı idaresi göklerin.
Ona gıbta ederdi cümlesi meleklerin.

Lakin kibirlenince, kaybetti bu nimeti.
Allah'ın huzurundan, tard olundu ebedi.

Çünkü o, (Ben Adem'den, hayırlıyım) diyerek,
Ona secde etmedi, bir an kibirlenerek.

Halbuki tevazuya bürünürse kul eÄŸer,
Hak teâlâ indinde, bulur kıymet ve deÄŸer.

Bugün iki Müslüman, düÅŸse bir ihtilafa,
Her biri, (Ben haklıyım) diyor öbür tarafa.

Halbuki haklı olsa, ne geçecek eline?
Belki de az bir zaman kalmıştır eceline.

Yakında, ikisi de ölecek en nihayet.
Kimin haklı olduÄŸu, çıkacak yarın elbet.

Bu hal, şu koyunların haline benzer aynen.
İtişip kakışırlar, mezbahaya giderken.

Halbuki biraz sonra hepsi boğazlanırlar.
Onlar, bundan habersiz, kavga edip dururlar.

Rahmetin gelmesine vesiledir tevazu.
Zira yüksek daÄŸlardan, aÅŸağıya akar su.

Ä°nsan da, kendisini aÅŸağı görür ise,
Rahmet-i ilahiden, alır büyük bir hisse.

Gül, ovada yetiÅŸir, su, aÅŸağı akar hep.
Müminin ziynetidir, tevazu, hayâ, edep.)