Ömer bin Abdülaziz, halife iken bizzat,
Hasan Basri’ye yazıp, istedi bir nasihat.

Bu istek üzerine, Hasan-ı Basri dahi,
Buyurdu ki: (Sen dahi öleceksin vallahi.

Sen kendi evladına nasıl davranıyorsan,
Kendi halkına dahi öyle davran her zaman.

Sen Allah’ın emrine eyle ki tam itaat,
Halkın da, etsin senin emrine mutabaat.

Ey emirel müminin, ölürsün bugün, yarın.
O gün olmaz faydası, sana yakınlarının.

Çok iyi hazırlan ki ölüm ve sonrasına,
O gün, baÅŸkalarının faydası olmaz sana.

Ve senin, kabir diye makamın var ki bir de,
Bu yerden daha fazla kalırsın o kabirde.

Bu dünya muvakkattır, ölümle erer sona.
Fırsat varken hazırlan ölümden sonrasına.

Hükümdar olduÄŸuna bakma sen ÅŸimdi bu gün.
Ölüp, o dar kabire girdiÄŸin günü düÅŸün.

Bütün yaptıklarından verirsin bir bir hesap.
EÄŸer zulüm yapmışsan, hak olur sana azap.

Bu dünya, ahirete ulaÅŸan bir köprüdür.
Takva sahiplerini Cennetlere götürür.

Dünya, zehir gibidir, bilmeyenler onu yer.
O da, o gafilleri öldürür, helak eder.

Senden öncekilerden ibret al ki bu günde,
Hiç piÅŸman olmayasın sen dahi öldüÄŸünde.

Ya Ömer, bu dünyaya kaptırırsan kalbini,
Unutursun kabir ve mahÅŸerdeki halini.

Birazcık gaflet ile, hemen kayar ayağın.
Büyük bir piÅŸmanlığa düÅŸersin sonra yarın.

Bugün ahiret için topla ki çokça azık,
Yarın ecel yakalar yapamadan hazırlık.)

Buyurdu: (Gittim bir gün hasta ziyaretine.
Gördüm ki, hasta gelmiÅŸ, tam da ölüm haline.

Telkin etmek istedim ona (Allah) demeyi.
Lakin diyemiyordu asla bu kelimeyi.

Hayli uÄŸraÅŸtımsa da ben bunu söyletmeye,
Baktım, dili dönmüyor onun Allah demeye.

Ben (Allah de!) dedikçe, o, sayı sayıyordu.
Yine de bir kerecik Allah diyemiyordu.

Bir ara bana bakıp, dedi ki: (Ey üstadım!
Önümde ateÅŸten bir daÄŸ var ki, aciz kaldım.

Ben Allah kelamını tam alırken dilime,
O daÄŸ hücum ediyor ÅŸiddetle üzerime.)

Sordum ki: (Bu, ne ile iÅŸtigal ediyordu?)
Dediler: (Parasını faize veriyordu.

Ayrıca ticaretle uğraşıyordu, fakat,
Ölçü ve tartısına etmiyordu hiç dikkat.)