Bir gün Ahmed Kuddusi teÅŸrif edip Konya'ya,
Ziyarete gelmiÅŸti, hazret-i Mevlana’ya.

Velakin o türbeye vasıl olduÄŸu zaman,
Türbedar, kapıları kilitliyordu o an.

Açmasını ne kadar rica etti ise de,
Türbedar inat edip, açmamıştı yine de.

Lakin Ahmed Kuddusi, etmedi fazla ısrar.
O anda, düÅŸünmeden, ÅŸunları etti ikrar:

(Sensin veliler şahı ya hazret-i Mevlana!
Sen, gönüller sultanı, ya hazret-i Mevlana!

Bir garip avareyim, günahkâr bi-çareyim.
Asi, yüzü kareyim, ya hazret-i Mevlana!

Senin, büyüktür ÅŸanın, mahbubusun Allah'ın.
Dar-ül eman dergahın, ya hazret-i Mevlana!

Sen, şol ulu sultansın ve server-i merdansın.
Hem maden-i irfansın, ya hazret-i Mevlana!

Ta çocukken ey sultan, eflaki ettin seyran.
Melekler oldu hayran, ya hazret-i Mevlana!

Ariflerin sultanı, dertlilerin dermanı,
Kuddusi'nin cananı, ya hazret-i Mevlana!

Muhtacınam in'am et, ihsanını tamam et.
Misafirim, kabul et, ya hazret-i Mevlana!)

Son beyti söyleyince Kuddusi hazretleri,
Türbedarın, hayretten açık kaldı gözleri.

Zira kapı açıldı hem de kendiliÄŸinden.
Ve hazret-i Kuddusi, içeri girdi hemen.

Ziyareti yaparak Kuddusi hazretleri,
Hiçbir ÅŸeyden habersiz, NiÄŸde'ye döndü geri.

Zira o, kendisinden geçmiÅŸ idi o ara.
Bunun için hiçbir ÅŸey demedi türbedara.

Ertesi gün, bu iÅŸi iÅŸiten mevleviler,
Bunun kim olduÄŸunu hemen tahmin ettiler.

Dediler: (Olsa olsa, bu, Bor'lu Kuddusi'dir.
Zira bu güzel haller, ancak onun iÅŸidir.)

Bu zat, bir sohbetinde buyurdu ki: (Bir kimse,
Allahü teâlâya, ibadet eder ise,

Dünyada, iÅŸlerini kolay ve asan eder.
Kabirde ona acır, ahirette affeder.

İbadeti ihlasla yaptıktan sonra insan,
Her ne gelse iyidir, bilmeli nimet, ihsan.

Ä°hlas elden giderse, o zaman çok zor olur.
Zira ihlas olmazsa, bulunmaz rahat, huzur.

Hak teâlâ, kulları yarattı tek ÅŸey için.
Ki, ibadet etsinler kendisine ins ve cin.

Kullar, Ona ihlasla ederlerse ibadet,
Ä°hsan eder onlara, ebediyen bir Cennet.

Kendisi buyurur ki: (Söz veriyorum size.
Ä°badet ederseniz, Cennet var hepinize.)

Yine buyuruyor ki Kur'anda Hak teâlâ:
(Allah, verdiÄŸi sözden, vaadinden dönmez asla.)