Muhammed bin Eslem ki, devrinin bir tanesi.
Åžöyle idi bu zatın âdet-i ÅŸerifesi:

Geceleri ÅŸehiri, sokak sokak gezerek,
Fakir ve muhtaçları öÄŸrenirdi tek be tek.

Sonra da, zenginlerden alarak ödünç para,
BaÅŸka birileriyle gönderirdi onlara.

Bir defa da, borç para aldı bir yahudiden.
O ise, parasını istedi çok geçmeden.

Lakin yoktu parası, istedi biraz mühlet.
Dedi: (ÖdiyeceÄŸim, birkaç gün müsaade et.)

Fakat kabul etmedi bu teklifi yahudi.
Dedi: (Mühlet veremem, borcunu öde haydi!)

O ise, kalemini yontuyordu o ara.
Åžöyle bir nazar etti dökülen yongalara.

Buyurdu: (Madem mühlet vermiyorsun, o vakit,
Alacağın ne ise, şunlardan topla da git.)

O yahudi, yerlerden toplayınca onları,
(Altın) oldu elinde, o kalem yongaları.

O bunu görür görmez, aklı gitti hayretten.
Utandı, mahcub oldu yaptığı hareketten.

DüÅŸündü ki: Bu kiÅŸi, mübarek olsa gerek,
Benim gibi sıradan bir kimse değil bu pek.

Zira şu yongalara değince bir nazarı,
Altına tebdil etti Hak teâlâ onları.

Madem ona, bu hali vermiÅŸtir cenâb-ı Hak,
Öyleyse onun dini, benimkinden daha hak.

Kelime-i ÅŸehadet getirip hemen o an,
O zatın huzurunda, oldu halis Müslüman.

Birkaç gün kalmıştı ki vefat eylemesine,
Talebesinden biri, geldi ziyaretine.

Dedi ki: (Ey efendim, dışarda çok insanlar,
GelmiÅŸler, zatınızı çok görmek istiyorlar.)

Buyurdu ki: (Evladım, yakın oldu vefatım.
Rabbim ile olmaktır şimdi yalnız muradım.

Åžu an, istemiyorum kimse ile görüÅŸmek.
Rabbime kavuşmayı istiyorum şimdi tek.

Nasıl yalnız olarak geldimse bu dünyaya,
Yine yalnız giderim Allahü teâlâya.

Kabre yalnız girerim, arkadaşsız, yaransız.
Meleklere cevabı, veririm yine yalnız.

Dirilip kalkınca da mezarımdan nihayet,
Yine yalnız olurum, kimseden gelmez medet.

Rabbimin huzuruna çıkarım tek ve tenha.
Yine yalnız veririm hesabımı Allah’a.

Daha sonra Mizan’da, tartılırken amelim,
Yine de kimsecikler yanımda olmaz benim.

Sırat üzerinde de yalnız ilerlerim ben.
Kayacak olsam bile, kimse tutmaz elimden.

Bunca tehlikelerde muhtaçken arkadaÅŸa,
Hep yalnız olacağım kendim ile baş başa.

Ölüm, kabir ve mahÅŸer, hesap, mizan ve sırat.
Bu yerlerde, kimseden eriÅŸmez bana imdat.

Beni, yalnız bırakır madem ki bu insanlar,
Şu anda, onları ile olmuşum neye yarar?)

Sonunda, ÅŸehadeti getirip etti vefat.
Ä°nsanlar yetim kaldı ölünce sanki bu zat.