Abdülvahid bin Ziyad, büyük âlim, evliya.
Basra'da tahsil görüp, ilim yaydı dünyaya.

Kararmış olan kalbler, onunla buldu hayat.
Sekizyüz beÅŸ yılında, Basra’da etti vefat.

Bariz hususiyeti şu idi ki bu zatın,
İlmini, insanlara yayıyordu bihakkın.

Herhangi bir mesele öÄŸrense idi dinden,
Onu, çevresine de öÄŸretirdi acilen.

İnsanlar, her taraftan demeyip uzak yakın,
Ondan istifadeye gelirdi akın akın.

Yorulmadan, yılmadan vaaz ederdi o halka.
BoÅŸ yere geçirmezdi vaktini bir dakika.

Tebe-i tabiinden idi ki bu büyük zat,
Ä°slam’ı yaymak için, uÄŸraşırdı her saat.

Anlatır ki: Genç iken, rastladım bir veliye,
Seslendim iki defa, ona (Ey zahid!) diye.

Lakin cevap vermedi, bir daha nida ettim.
Cevap verip dedi ki: (Zahidlik kim, ben kimim.

Asıl zahid odur ki, korkar Hak teâlâdan.
Kaçınır titizlikle her günah ve haramdan.

Belalara sabredip, ÅŸükreder her nimete.
Kimse ile uğraşmaz, sarılır ibadete.

Hep ölümü düÅŸünür, hep ona hazırlanır.
Bilir ki, ahirette sonsuz bir azap vardır.

Cehennemi düÅŸünse, hemen kaçar uykusu.
AÄŸlatır devam üzre onu Allah korkusu.

Böyle olan kimsedir zahidliÄŸe müstehak.
Ben, nefsimin esiri bir Müslümanım ancak.)

Onun bu sözlerinden, ettim çok istifade.
Dedim ki: (Söyleyiniz bana daha ziyade.

Mesela insanları, Hak’tan uzaklaÅŸtıran,
Hususların başında, ne gelir acep şu an?)

Dedi: (Dünya sevgisi, başıdır her günahın.
Onun muhabbetini, kalbine sokma sakın.

Bu dünya, vefasızdır, aldatıcı, hilekâr.
Aklı olan bir kimse, etmez ona itibar.

İkincisi, insanın nefs-i emmaresidir.
O, Rab’la arasında, en büyük perdesidir.

Nefsi, ayak altına almadıkça bir insan,
EriÅŸmez o kimseye ilahi feyz ve ihsan.)

Dedim ki: (Ey efendim, söyleyin biraz daha.)
Dedi: (Bırak kulları, halisen dön Allah’a.

Biri sana yapınca bir ihsan ve iyilik,
Bir teÅŸekkür etmeyi, düÅŸünürsün ona ilk.

Halbuki insanlara, görünen, görünmeyen,
Her türlü nimetleri, Allah’tır ihsan eden.

Her ne nimet ve ihsan olmuşsa bize vasıl,
Onu, Hak teâlâdır gönderen bize asıl.

Emanetçi gibidir kullar haddi zatında.
Kullardan gelenler de, Ondandır esasında.

Allahü teâlâya ÅŸükretmek için ise,
Harfiyen uymalıdır ne emrettiyse bize.

Bilin ki her bir şeyin, kestirme yolu vardır.
Cennetin kısa yolu, Ä°slam’a tam uymaktır.)