Ebül Abbas, ne zaman sohbet etseydi eÄŸer,
Hep kendi üstadından yapıyordu nakiller.

(Üstadım buyurdu ki...) diye söze baÅŸlardı.
Ondan nakil yaparak, sohbetini yapardı.

Dediler ki: (Efendim, acaba ne ki sebep,
Her şeyi, hocanızdan naklediyorsunuz hep?

O buyurdu ki... diye söze baÅŸlıyorsunuz.
Ne için kendinizden hiç konuÅŸmuyorsunuz?)

Buyurdu: (KardeÅŸlerim, bilin ki, Rabbim ÅŸu an,
Öyle geniÅŸ bir ilim etti ki bana ihsan,

Ä°stesem, kendimden de, her nefes adedince,
Bilgiler sunar idim sizlere ince ince.

Lakin bu dereceye yükselmeme tek sebep,
Hocam Ebül Hasen-i Åžazili olmuÅŸtur hep.

Onun vasıtasiyle bu nimete erdik biz.
Eğer o olmasaydı, ne ben vardım, ne de siz.

Yani şu buluşmamız, şu sohbet, şu cemiyet,
Hepsi, üstadımızın bereketidir elbet.

Åžu anda, hepimizin kavuÅŸtuÄŸu ÅŸu huzur,
Hep yüksek hocamızın sayesinde olmuÅŸtur.

Onun için hocamdan nakiller yaparım hep.
Zira üstada karşı, lazımdır böyle edep.)

Bir gün de Ebül Abbas, sıcak yaz mevsiminde,
(Aside) nam bir yemek piÅŸirttirdi evinde.

Halbuki kış günleri yapılırdı bu yemek.
Bu işin hikmetini, anlamadı kimse pek.

Dediler ki: (Efendim, bildiÄŸimize göre,
Bu yemek, kış günleri piÅŸirilir çok kere.

Siz, yazın pişirttirip bize ikram ettiniz.
Sebeb-i hikmetini anlamadık bunun biz.)

Dedi: (Bu, bugün doÄŸan oÄŸlumuz Yakut için,
DoÄŸum asidesidir dünyaya geliÅŸinin.

O, HabeÅŸ ülkesinde ve falanca beldede,
Dünyaya gelmiÅŸtir ki, kış var ÅŸimdi o yerde.)

Hiçbir ÅŸey anlamadı bundan oradakiler.
O günün tarihini, bir yere kaydettiler.

Dediler: (Her işinde, vardır onun bir hikmet.
Bunun dahi hikmeti, ilerde çıkar elbet.)

Gerçekten onbeÅŸ sene geçmiÅŸti ki aradan,
Dergaha bir genç geldi, bir gün HabeÅŸistan’dan.

Onbeş yaşında olup, (Yakut) idi adı da.
Gelip, bu evliyanın hizmet etti yanında.

MeÄŸer çok kimselere satılıp köle diye,
Sonunda, vasıl olmuÅŸ bu mübarek veliye.

Bu Allah adamına kavuşunca nihayet,
Onu öyle sevdi ve besledi ki muhabbet,

Yanından ayrılmayıp, girdi tam hizmetine.
KavuÅŸtu böylelikle onun çok himmetine.

Ebül Abbas Mürsi de, onu çok seviyordu.
Yanından ayırmayıp, (Benim oğlum) diyordu.

Bu Allah adamının, tam onbeÅŸ sene önce,
BuyurduÄŸu o söz de, anlaşıldı böylece.

Hemen hesab ettiler tevellüt tarihini.
Gördüler, kaydedilen güne rast geldiÄŸini.