Ä°bni Ömer Zeylai, âlim ve veli bir zat.
Binüçyüzdört yılında, Yemen’de etti vefat.

Ä°slam’ın ilm-i zahir ve ilm-i batınında,
En çok bilgi sahibi, o idi zamanında.

Civardaki bir köye gitmiÅŸti bir zamanlar.
O köyde, susuzluktan muzdaripti insanlar.

Ä°bni Ömer, acıdı insanların haline.
Ellerini kaldırıp, dua etti Rabbine:

(Ya Rabbi, susuzluktan, kulların cümle maÄŸdur.
Lütfedip, bu beldeye ihsan et biraz yaÄŸmur.)

O an gökte bulutlar, geldiler bir araya.
Ve bir yağmur yağdı ki, mahlukat doydu suya.

Yine bir yer vardı ki, (Halep vadisi) diye,
Halkı, hürmet duyardı bu mübarek veliye.

Ziyaret ederlerdi, ara ara bu zatı.
Zira çok tesirliydi öÄŸüt ve nasihatı.

Bir gün de bu evliya, onların beldesine,
TeÅŸrif edip, neÅŸe ve sürur verdi hepsine.

Onlar çok sevinerek, dediler: (Efenim, biz,
Kuraklık illetinden begayet muzdaribiz.

Aylardır, bir damla su düÅŸmedi beldemize.
Bu yüzden çok meÅŸakkat, ızdırap geldi bize.

Bir akarsuyumuz var, akmıyor o da fakat.
Bu susuzluğa karşı, kalmadı bizde takat.)

Ä°bni Ömer dinleyip, üzüldü gayet buna.
Onlardan birisini, çağırdı huzuruna.

Buyurdu: (Şu ırmağın başına git de hele,
Akmasını rica et, Allah’ın izni ile.)

(Peki) deyip, gitti ve seslendi ki: (Ey ırmak!
Allahü teâlânın izni ile haydi ak!)

O kiÅŸi, bu sözleri söyleyince ırmaÄŸa,
Baktı ki, biden bire su başladı akmağa.

Bir oÄŸlu olduÄŸunda, yine bu mübarek zat,
Ä°lk evvela aÄŸlayıp, sonradan güldü fakat.

Yakınları sordu ki: (Efendim, az önce siz,
Niçin öyle aÄŸlayıp, sonra gülümsediniz?)

Buyurdu: (Bana malum oldu ki, bu evladım,
BoÄŸulup ölecektir, çok üzülüp aÄŸladım.

Sonra bildirildi ki, bu evladımdan fakat,
Gelir ki bu dünyaya ÅŸanı büyük bir evlat,

Onun, tasavvuftaki atacağı ilk adım,
Olacak şu andaki benim en son makamım.

Rabbim, bana böyle bir torun vereceÄŸinden,
AÄŸlamayı bırakıp, sevinçten güldüm hemen.)

Yıllar sonra, bu sözü aynen oldu hakikat.
OÄŸlu (Ä°sa), bir suda boÄŸulup etti vefat.

Ve (Muhammed) adında, oldu ki bir torunu,
Yaydı bütün cihana, ilim ve feyz nurunu.