Kutbüddin-i Bahtiyar, o yerin sultaniyle,
Bir gün geziyorlardı, kolkola, sevgi ile.

Maiyet-i sultan da gelirlerdi geriden.
Önlerine, aÄŸlayan bir kadın çıktı birden.

Sultana yaklaÅŸarak, dedi ki: (Ey efendim!
Bizi nikah edin ki, çok zor vaziyetteyim.)

Hükümdar ÅŸaşırarak, sordu ki o kadına:
(Kiminle nikahlanmak istersin, söyle bana.)

Kutbüddin Bahtiyar’ı göstererek o kadın,
Dedi: (Şu kimse ile nikahımızı yapın.

Sebebine gelince, inanın ki ey sultan!
Gayr-i meÅŸru olarak hamileyim ben ondan.)

Bu sözler karşısında, Kutbüddin-i Bahtiyar,
Sultan ve adamları, hep hayrette kaldılar.

Reddettiler ise de, böyle bir iddiayı,
Temizlemek lazımdı, lakin bu iftirayı.

Kutbüddin-i Bahtiyar dönüp Ecmir’den yana,
Arz etti kalbi ile bu iÅŸi üstadına.

Muinüddin ÇeÅŸti ki, üstadı bu kiÅŸinin.
Ondan, yardım ve medet istedi bu iÅŸ için.

Ä°ki yer arasında, ikiyüzellisekiz ,
Kilometre mesafe var idi hiç ÅŸüphesiz.

Herkes hayret içinde beklerken, o saatta,
Muinüddin-i ÇeÅŸti göründü az uzakta.

Herkes onu görünce, daha çok ÅŸaşırdılar.
Koşarak, tazim ile onu karşıladılar.

Kutbüddin’e dönerek, buyurdu ki: (Evladım!
Ne için biraz önce istedin bizden yardım?)

O ise kederinden hiç konuÅŸamıyordu.
AÄŸlayıp, gözlerinden yaÅŸlar boÅŸanıyordu.

Üstadı biliyordu bu iÅŸi firaseten.
Ä°ftiracı kadından tarafa döndü hemen.

Dedi: (Ey bu kadının karnında olan çocuk!
Soracağım suale, cevap ver bana çabuk.

Şu ahlaksız kadının doğru mu iddiası?
Değilse, sen beyan et, nedir bunun esası?)

Büyük merak içinde beklerken o an herkes,
O kadının karnından, duyuldu ÅŸöyle bir ses:

(Benim annem olacak bu şerefsiz kadının,
Sözleri iftiradır, inanmayın siz sakın.

Bu kadın, edepsizin, ahlaksızın biridir.
Bu yüzden üzülüp de, olmayın müteessir.

Kubüddin Bahtiyar’ı, bazı çekemeyenler,
Onu, halkın gözünden düÅŸürmek istediler.

Bunu tatbik için de, buldular bu kadını.
Ve ona yaptırdılar alçak planlarını.)

O kadının karnından, çıkınca böyle bir ses,
Böylece hakikati öÄŸrenmiÅŸ oldu herkes.