Evliyanın büyüÄŸü, Abdülaziz Dirini,
Yayıp kuvvetlendirdi Allah’ın bu dinini.

Binikiyüzonaltı yılında doÄŸan bu zat,
YetmiÅŸdokuz yaşında, Mısır’da etti vefat.

Güleryüz, tatlı dille mümtaz idi bilhassa.
Hiç kimsenin kalbini incitmezdi o asla.

O, halini herkese etmezdi fazla izhar.
Bir gün onu, dışarda gördü bazı insanlar.

Gayr-i müslim bir kimse zannedip kendisini,
Ä°stediler onun da imana gelmesini.

Dediler ki: (Ey kiÅŸi, kelime-i ÅŸehadet,
Söyle ki, senin olsun ebediyen saadet.)

O dahi (Peki) deyip, ÅŸehadet söyleyince,
Büründü ordakiler bir sürur ve sevince.

Müslüman yaptık diye gayr-i müslim birini,
Kadı’ya götürdüler bu Ä°slam âlimini.

Dediler: (Åžehadeti oku ki orada da,
Müslüman olduÄŸunu öÄŸrensin o kadı da.)

Kadı ise, bu zatı tanırdı gayet iyi.
Ayakta karşıladı gelince bu veliyi.

Büyük hürmet gösterip, dedi: (Safa geldiniz!
Hemen ifa edelim, var ise bir emriniz.)

Sonra, o insanları sorup bu evliyaya,
Dedi di: (Bu insanlar, niçin geldi buraya?)

Buyurdu: (Bilmiyorum, bunlar beni görünce,
Kelime-i ÅŸehadet okuttular ilk önce.

Sonra da beni alıp, buraya getirdiler.
Bilmem ki, onlar beni acep ne zannettiler?)

Onlar da hakikati anlayınca nihayet,
Onun tevazuuna eylediler çok hayret.

Bu velinin sevdiği bir kimse vardı yine.
Sık sık, onu görmeye gidiyordu evine.

O dahi yedirmeden göndermezdi onu hiç.
Bir gün de gittiÄŸinde ikram etti bir piliç.

Abdülaziz Dirini, onun bu ikramına,
Gayetle memnun olup, çok dua etti ona.

Bir daha geldiğinde ona bu zat-ı kiram,
Yine bir piliç kesip, eyledi ona ikram.

Ve lakin zevcesinin burkuldu biraz içi.
Ona, fazla bulmuÅŸtu kesilen o pilici.

Onun büyüklüÄŸünü iyi bilmediÄŸinden,
O gün, ister istemez, ÅŸöyle geçti kalbinden.

Dedi ki: Bu nasıl iÅŸ, anlamadım bunu hiç.
O kim ki, her geliÅŸte kesiliyor bir piliç?

Halbuki bana kalsa, kâfi gelir bir çorba.
Niçin ona, çok raÄŸbet gösteriyor acaba?

Ve lakin o esnada Abdülaziz Dirini,
Bildi onun kalbinden böyle geçirdiÄŸini.

O pilici yemeyip, dua etti kalbinden.
O an piliç canlanıp, odadan çıktı hemen.

Buyurdu ki: (Hanımın, dert etmesin bunu hiç.
Bize çorba kâfidir, onun olsun bu piliç.)

Hanım dahi görünce pilicin geldiÄŸini,
Anladı o velinin büyük kerametini.

Öyle düÅŸündüÄŸüne piÅŸman oldu pek fazla.
Bu Allah adamına tâbi oldu ihlasla.

Anladı ki Allah’ın dostudur bu veliler.
Kalbden geçenleri de, gayet iyi bilirler.