Var ki Ahmet bin Yahya el Cela hazretleri,
Gönüllere iÅŸlerdi söz ve nasihatleri.

Aslen BaÄŸdat’lı olup, Remle’de sürdü hayat.
Dokuzyüz onsekiz'de, orada etti vefat.

Henüz çocuk yaşında, çok düÅŸkündü dinine.
Åžöyle rica eyledi bir gün ebeveynine:

(Beni hibe edin ki Rabbimize siz bu gün,
Her an, Onun emrine çalışayım büsbütün.)

Onlar da memnun olup, (Peki verdik) dediler.
O, ilim öÄŸrenmeye eyledi o gün sefer.

Bir gece eve gelip, kapıyı çaldı birden.
(Kimsin?) dediklerinde, dedi: (OÄŸlunuzum ben.)

Babası, (Ben oğlumu hibe ettim) dedi ve,
Kapıyı kilitleyip, almadı onu eve.

DoÄŸruca Medine'ye eyledi o da avdet.
Ravda-i mübareki etti önce ziyaret.

Dedi: (Ya Resulallah, edersen eÄŸer kabul,
Gece, sana misafir olmayı ister bu kul.)

Ravda’dan, (Kabul ettim!) buyuruldu kendine.
Gece misafir oldu, Hüdâ'nın Habibine.

Rüyada, ÅŸereflendi Peygamberi görerek.
Resulullah, rüyada verdi ona bir ekmek.

Uyandı, o ekmeğin yarısını yiyince.
Yarısı elindeydi kendisine gelince.

Nihayet vefatında bu mübarek kiÅŸinin,
Bir hoca getirdiler, gaslini yapmak için.

Lakin o, korku ile, geriye çekilerek,
Dedi: (Bu, itti beni, ölmemiÅŸ olsa gerek.)

Ev halkı hayret edip onun bu sözlerine,
Gasl için, söylediler gidip baÅŸka birine.

O dahi cenazeyi isteyince yıkamak,
Çekildi o da geri, fena halde korkarak.

Dedi ki: (Bu cenaze ölmemiÅŸ, henüz diri.
Zira beni, kolumdan tuttu ve itti geri.)

Ev halkı, bu hususu müÅŸavere ettiler.
Gayet salih bir zatı getirdiler bu sefer.

O zaman öyle bir ÅŸey yapmadı ona bu zat.
O dahi gasl iÅŸini, ifa etti pek rahat.

Bu zata, hayatında, (Zahid kimdir?) dediler.
Dedi ki: (Övülmeyi sevmezler o kiÅŸiler.

Allah’tan korkanların, ÅŸudur ki alameti,
Halkın korktuklarından, duymazlar bir ürperti.

Zühd, dünyayı tamamen gönülden çıkarmaktır.
Allah korkusu ile, hiç günah yapmamaktır.)

Derdi: (Arifin iÅŸi, ancak Rabbi iledir.
Gayriyle ilgilenmek, ona çok ağır gelir.)

Dediler: (Kul ne zaman, tam fakir olur sizce?)
Buyurdu: (Ondan gayri, bir ÅŸey düÅŸünmeyince.

Sol omuzumuzdaki hafaza meleÄŸimiz,
Yazacak hiç bir günah bulmuyorsa, fakiriz.

Mahlukatı bırakıp, sırf Allah derse bir kul,
Hak teâlâ indinde, odur iyi ve makbul.)