Cezayir'de yetiÅŸen, âlim ve evliyadan.
Senusi hazretleri, var idi ki bir zaman,

Allahü teâlâyı, hiç bir an unutmazdı.
Ve Allah korkusundan, geceleri yatmazdı.

Asıl adı, Muhammed bin Yusuf olsa da hem,
Onu, "Senusi" diye bilirdi cümle âlem.

Hüzünlü görünürdü ekseri bu büyük zat.
Fakat asla deÄŸildi, çatık kaÅŸ, asık surat.

Ahiret düÅŸüncesi ve Allah korkusundan,
GöÄŸsünün hırıltısı, duyulurdu çok zaman.

Güler yüz gösterse de herkese bu büyük zat,
Allah korkusu ile, aÄŸlardı çoÄŸu saat.

Talebesinden biri, onun bu durumuna,
Vakıf olup, bu hali sormuÅŸtu bir gün ona.

Dedi ki: (Ey efendim, acep zat-ı aliniz,
Niçin hep kederli ve hüzünlüdür haliniz?

Cehennem azabından, söylersiniz bize hep.
Daim sarı ve solgun yüzünüz, neden acep?)

Senusi hazretleri hemen ona cevaben,
Buyurdu ki: (Evladım, söyleyeyim sana ben.

Cehennemi, rüyada gösterdi Rabbim bana.
Vakıf oldum ÅŸiddetli, o korkunç azabına.

Ä°ÅŸte o günden beri, çok deÄŸiÅŸti yüz rengim.
O korku sebebiyle, sarardı, soldu benzim.

Cehennemi görenin, söyle, hali ne olur?
Onu gördükten sonra, o nasıl rahat uyur?

Onu gören bir kimse, artık gülebilir mi?
Ve doyuncaya kadar, yemek yiyebilir mi?

Cehennemin ÅŸiddeti, hiç gitmiyor gözümden.
Hak teâlâ korusun, bizi o korkunç günden.)

O talebe, bunları işitince hayretle,
Hocasına, daha çok baÄŸlandı muhabbetle.

Senusi hazretleri, yatmazdı geceleri.
Ä°badetle geçerdi zamanları ekseri.

Eğer uyku bastırıp, uyusaydı bir miktar,
Hemen kendi kendini, ederdi ÅŸöyle ihtar:

(Ey günahkâr Senusi, nicedir senin halin?
Kalk, istiÄŸfar eyle ki, affetsin seni Rabbin.

Cehennem azabından korkuyorum diyorsun.
Bu nasıl korkudur ki, rahatça uyuyorsun.)

Bir gün de buyurdu ki: (KardeÅŸlerim, bu zaman,
Küfre düÅŸmek, mâzallah, gayet kolay ve asan.

Ä°manı muhafaza etmek için, en evvel,
Dinini, tam olarak öÄŸrenmeli mükemmel.

Velakin Ä°slamiyet, âlimden öÄŸrenilir.
Ä°lmiyle amil olan kimseye âlim denir.