Ä°bni Kavvam, ilimde derin idi begayet.
Hem de hal ehli olup, gösterdi çok keramet.

Şemseddin-i Haburi adlı bir talebesi,
Vardı ki, çoktu ona muhabbeti, sevgisi.

Halep medresesinde, tahsilini yaparken,
Üstadından bahsedip, överdi onu bazen.

Ve derdi ki: (Balis’te, bir hocam var ki benim,
Dünyada, onun gibi yoktur büyük bir âlim.)

O, böyle üstadını methedince begayet,
Âlimlerin bazısı, ettiler ona haset.

Lakin belli etmeyip, onlar bu hislerini,
İstihzaya aldılar, onun talebesini.

Dediler ki: (Sen yarın, götür ki bizi ona,
Edep ve hürmet ile, girelim huzuruna.

Madem büyük âlimmiÅŸ o kiÅŸi pek ziyade,
Biz de gidip, ilminden edelim istifade.)

Sonra, aralarında toplanıp o kimseler,
Çıkardılar çok müÅŸkil, zor dini meseleler.

Ve lakin gayeleri şu idi ki onların:
O müÅŸkil sualleri sorsunlar ona yarın.

O dahi aciz kalsın onların cevabından.
Mahcub olsun, onlar da sevinsin iÅŸte bundan.

Velhasıl o talebe, dedi: (Siz hazırlanın.
Ä°nÅŸallah götüreyim hocama sizi yarın.)

Sabahleyin gitmeye hazırlık yaparken tam,
Oraya teÅŸrif etti üstadı Ä°bni Kavvam.

Buyurdu ki: (Ey oÄŸlum, sen gelmeden Balis’e,
Ben geldim, söyle bana ne muradın var ise.)

Dedi: (Var ki burada bazı din âlimleri,
Åžiddetle istiyorlar, sizinle görüÅŸmeyi.

Size, müÅŸkillerini sorarak zira onlar,
Ä°stifade etmeyi, çok arzu ediyorlar.)

Buyurdu ki: (Git çağır peki o âlimleri.
Bakalım ki ne imiÅŸ o çetin sualleri?)

Az sonra, içeriye girince o âlimler,
İbni Kavvam, onlara baktı hep birer birer.

O gün, onda vardı ki bir heybet ve celadet,
Hiç biri, konuÅŸmaya edemedi cesaret.

O, onlara bakarak buyurdu ki: (Hani siz,
Dün, gayet zor ve çetin sualler seçmiÅŸtiniz.

Ve hani gelmiÅŸtiniz onları sormak için.
Niçin sormuyorsunuz, diliniz yok mu sizin?)

Onlara, bu ÅŸekilde dediyse de o, fakat,
Yok idi konuÅŸmaya onlarda güç ve takat.

PeÅŸinden Ä°bni Kavvam, her birinin tek be tek,
Zihninde bulunduÄŸu suali söyleyerek,

Cevaplarını dahi, anlattı birer birer.
Âlimler bunu görüp, mahcup hale girdiler.

Dediler: (Ey efendim, biz âlim deÄŸilmiÅŸiz.
Maalesef size karşı, edepsizlik etmişiz.

Bizim kusurumuzu affediniz siz lütfen.
Zira biz, hatamıza piÅŸman olduk gönülden.)

O da merhamet edip, affetti onları hep.
Takındılar onlar da, artık hayâ ve edep.