Ebu Ali Dekkak’a sordular: (Efendim, siz,
Namazda, sinek kovan kimseye ne dersiniz?)

Buyurdu: (O, namazı, kime karşı kılıyor?
Elbetteki Rabbinin huzurunda duruyor.

Kul, Allah huzurunda, edepli olmalıdır.
Hatta meÅŸhur Ayaz’dan, ders, ibret almalıdır.

Åžöyle ki, Sultan Mahmud Gaznevi’nin yanında,
Bir veziri vardı ki, hem de Ayaz adında,

Sultanın huzurunda, çok edepli olurdu.
Bir a’zasını bile, oynatmadan dururdu.

Bir gün nasıl olduysa, onun yanında iken,
Ayağının ucunu, oynatmıştı mecburen.

Sultan dedi: (Ayaz'ın, bir özrü var ÅŸu anda.
Yoksa o, ayağını oynatmazdı yanımda.)

Derhal görevlendirdi, ilgili memurunu.
Ki, Onu takib edip, öÄŸrensin durumunu.

Ayaz, biraz ilerde, köÅŸede durdu birden.
Çıkardı pabucunu, akrep düÅŸtü içinden.

Onu ezip, dedi ki: (Sultanın huzurunda,
Isırıp, edebimi bozdurdun en sonunda.)

Memur gelip, durumu, sultana edince arz,
Sultan onu çağırıp, ona dedi: (Ey Ayaz!

Az önce huzurumda, bozdun sen edebini.
Söyler misin sen bana, bu iÅŸin sebebini?)

Dedi ki: (Kölelerin iÅŸi kusur etmektir.
Sultana yakışan da, kusuru affetmektir.

Ayağımı, bir akrep, soktu tam yedi kere.
Sabredip, oynatmadım ayağımı boş yere.

Lakin sekizincide, dayanamadım artık.
Ayağımın ucunu, oynattım bir defacık.)

Bir günkü sohbetinde buyurdu ki: (Ey insan!
Nefse uyup, Rabbine yapma hiç günah, isyan.

Bugün, nefsimiz için, yapsak da nice ÅŸeyler,
Onlar, hep sorulacak mahÅŸerde birer birer.

O gün yaptıklarımız, konunca önümüze,
Nasıl mahcup ve rezil oluruz Rabbimize.

Affı ve mağfireti olsa da Rabbimizin,
Layık olmak gerekir, ona kavuÅŸmak için.

Afva layık olmanın şartı da, şu ki yine,
Merhametli olmaktır, hep din kardeşlerine.

Zira Müslümanlara, kin ve nefret taşıyan,
İnsandan, daha bahtsız, kim vardır acep şu an?

Bırakın müminleri, kâfirlerin bile biz,
Kalbini incitmeye, asla mezun deÄŸiliz.

Birini kötülemen gerekirse muhakkak,
Kendini kötüle ki, sensin buna müstehak.

Zira Rabbine karşı, bunca günah ve isyan,
Yapmışken, başkasına kızılır mı ey insan?)