Ebu Hasen adında biri vardı bi-edep.
Hace Ebu Said’i, inkâr ediyordu hep.

Ve lakin Ebu Said, hep sükut ediyordu.
(Ä°nÅŸallah hakikati bir gün anlar) diyordu.

Ve hatta buyurdu ki bir gün talebesine:
(Gelin, Ebül Hasen'in gidelim hanesine.)

Dediler ki: (O size, ediyor hep hakaret.
Niçin edeceksiniz gidip onu ziyaret?)

Buyurdu ki: (O bizi, yanlış yolda biliyor.
Bize değil yanlışa buğz edip, diş biliyor.

Bu iÅŸte hüsn-i niyet sahibiyse o ÅŸayet,
Sonunda Allah ona, nasib eder hidayet.)

Ve o gün yola çıktı, bir kaç talebesiyle.
Geldi Ebu Hasen’i ziyaret gayesiyle.

Gönderdi daha önce talebeden birini.
Ki, söylesin görüÅŸmek için geldiklerini.

Ve lakin Ebu Hasen reddeyledi aÅŸikâr.
Dedi ki: (O kimsenin, burada ne iÅŸi var?

Git, hemen benden taraf söyle ki o kimseye,
Bana geleceÄŸine, gitsin bir kiliseye.)

Ebu Said Ebül Hayr, buyurdu ki: (O kimse,
Madem böyle istiyor, gidelim öyle ise.)

Oradan ayrılarak, kiliseye vardılar.
Ayin yapıyorlardı o gün hıristiyanlar.

Bu veliyi görünce, merak ettiler ki hep:
Ebu Said, buraya ne için geldi acep?

Zira iÅŸitmiÅŸlerdi onun büyüklüÄŸünü.
Bu hal, gariplerine gitmiÅŸ idi o günü.

Yüzlerce hıristiyan, onu görüp, anında,
Bu mübarek velinin toplandılar yanında.

Ä°sa aleyhisselam ve hazret-i Meryem’in,
Resimleri var idi içinde kilisenin.

Görünce duvardaki o, bu iki sureti,
Maide suresinden, okudu bir âyeti.

Rabbimiz buyurdu ki: (Ya Meryem oÄŸlu Ä°sa!
Sen mi bu insanlara söyledin ki bilhassa,

Allahü teâlâyı bırakıp da hepiniz,
Beni ve validemi ilah kabul ediniz?)

PeÅŸinden buyurdu ki: (Hazret-i Muhammed'in,
Dini haksa, ÅŸu anda Allah'a secde edin!)

O anda, o tablolar, hikmet-i ilahiyle,
Duvardan yere düÅŸüp, secde etti haliyle.

Kıbleye müteveccih, yüzleri üzre yani,
DüÅŸerek, o resimler, aldı secde halini.

Görüp, feryat ettiler hıristiyanlar o an.
Åžehadeti söyleyip, ettiler hepsi iman.

Sonra Ebu Hasen de öÄŸrenince bu hali,
Hatasını anlayıp, pişman oldu bir hayli.

Derhal Ebu Said’in gelerek huzuruna,
Af dileyip, halis bir talebe oldu ona.