Ali ibni Şihab ki, evlad-ı Resuldendir.
Hem o devrin, en büyük din âlimlerindendir.

Geçirirdi vaktini, hizmet ve ibadetle.
Vakar sahibi olup, heybetliydi gayetle.

BoÅŸ duran insanları görse idi o eÄŸer,
Derdi ki: (Ey insanlar, çok kısadır ömürler.

BoÅŸa geçirmeyin ki vaktinizi siz ÅŸu an,
Yoksa, mahÅŸer gününde olursunuz çok piÅŸman.)

Sülale-i Resulden olduÄŸu halde bile,
Derdi: (DoÄŸru deÄŸildir, öÄŸünmek nesebiyle.

Ä°nsana ÅŸeref veren, ilim ve edebidir.
Bir de ameli olup, neseb ve mal deÄŸildir.

Bilal-i Habeşiyle hem Selman-ı Farisi,
Ä°man etmeden önce, köle idi ikisi.

Lakin Resulullahın, bir an durup yanında,
Manevi sultanlığa yükseldiler anında.)

Derdi ki: (Mühim olan, deÄŸildir çok ibadet.
Günahlardan sakınmak, mühimdir daha elbet.

Hak teâlâ indinde, kıymetli olmak için,
Haramlardan kaçması lazımdır her kiÅŸinin.)

Ömrünün sonlarında, hacca gitti bir kere.
Dönüp, hiç dinlenmeden baÅŸladı hizmetlere.

Dediler ki: (Efendim, uzak yoldan geldiniz.
Hiç olmazsa birkaç gün evde dinlenseydiniz.)

Buyurdu: (Dinlenmeye gelmedik bu dünyaya.
Bizlere, çalışmayı emretti Hak teâlâ.

Vakit, keskin bir kılıç gibidir ey insanlar!
İyi kullanılırsa, insana fayda sağlar.)

Hac'dan sonra, çoÄŸaldı, aÄŸlaması ve hüznü.
Gözünden akan yaÅŸlar, ıslatırdı yüzünü.

Hayatından bahsedip önceki velilerin,
Sonra, bir nefes aldı çok hüzünlü ve derin.

Dedi: (Onlar gittiler, atlı kafilelerle.
Biz onları izleriz, topal bir merkeb ile.

Biz takib ediyoruz o büyüklerimizi.
Onların yollarından, ayırma ya Rab bizi.)

OÄŸlu naklediyor ki: Babam Ali bin Åžihab,
Derdi ki: (Hep helalden yememiz eder icab.

Helalle beslenirse bir beden tam olarak,
Ölürse, o bedeni çürütemez bu toprak.)

Buna, bazı kimseler itiraz ederlerdi.
(Peygamber ve Sıddıklar, hiç çürümez) derlerdi.

Babamın vefatından, geçince yirmi sene,
Halk içinde, bu mevzu gündeme geldi yine.

Bunun doÄŸruluÄŸunu görmek için aÅŸikâr,
Babamın mezarını, bir gün gidip açtılar.

Hiç çürümemiÅŸ görüp, düÅŸtüler bir hayrete,
O zaman inandılar bu açık hakikate.