Haris-el Muhasibi vardı ki evliyadan,
Muhasebe ederdi nefsini hiç durmadan.

O, nefsinden pek fazla hesap soruyor diye,
(Muhasibi) lakabı verildi bu veliye.

Buyurdu: (Halis mümin, dönmüÅŸtür Mevlasına.
Bakmaz hiç baÅŸkasının kusur ve hatasına.

Bütün dünya birleÅŸip, kötüleseler onu,
O, yine hiç üzülmez, dert etmez asla bunu.

Zira o, ilgisini kesmiÅŸtir insanlardan.
Ne derlerse desinler, etkilenmez onlardan.

Bakar, yalnız Rabbinin sevip sevmemesine.
Üzülmez, insanların onu zemmetmesine.

Yine bütün insanlar methetse kendisini,
Sevinmez bunlara da, hiç çekmez ilgisini.

Zira o, insanlara dönüp de bakmaz ki hiç,
Onların, kendisini methinden duysun sevinç.)

Dediler ki: (Efendim, veliler neden acep,
Bütün varlıklariyle, dünyadan kaçtılar hep?)

Buyurdu ki: (Bir kiÅŸi, baÄŸlanırsa dünyaya,
DüÅŸer o, çeÅŸit çeÅŸit meÅŸakkat ve belaya.

Sararsa bir insanı, dünya meÅŸguliyeti,
Gafil olur, unutur ölüm ve ahireti.

Dünyanın türlü türlü dert ve telaÅŸesinden,
Uzaklaşır ölüm ve azap endiÅŸesinden.

Dünya ile ne kadar olursa alakadar,
Hak teâlâdan dahi, uzaklaşır o kadar.

Halbuki terk ettikçe aksine bu dünyayı,
Yakın bulur kendine, Allahü teâlâyı.

Bir kimsenin, çok ise dünyalık meÅŸgalesi,
Uzun sürer mahÅŸerde, onun hesap vermesi.

Hem de Allah, dünyaya sinek kanadı kadar,
Bir kıymet vermemiÅŸtir, öyleyse neye yarar?

Ve lakin dünya nedir? Yanlış bilir çok insan.
Zanneder ki, çalışmaz, tembel olur Müslüman.

Dünya, ÅŸu ÅŸeylerdir ki, sebep olur gaflete.
Hak’tan uzaklaÅŸtırıp, sürükler felakete.)

Dediler ki: (Efendim, nedir ÅŸükrün hikmeti?
Buyurdu ki: (Allah’tan bilmektir her nimeti.

Bir iyilik yaparsa eÄŸer sana bir insan,
Bil ki, Hak teâlâdan geldi sana o ihsan.)

Dediler: (En akıllı, acep hangi insandır?)
Buyurdu ki: (Dünyaya gönül baÄŸlamayandır.

Bir kimse ki, dünyaya vermez hiç ehemmiyet.
Aklının çokluÄŸuna, budur bariz alamet.

O, yüzünü tamamen döndürmüÅŸtür Allah’a.
Bilir ki, hakiki dost, Odur, yoktur bir daha.

Ahiret hazırlığı içindedir durmadan.
DüÅŸünür ki: Ecelim gelebilir an be an.)

Dediler ki: (Nasıldır acaba güzel ahlak?)
Buyurdu ki: (O kişi, davranır hep yumuşak.

Öfke ve gadaptan da, kaçınır katiyetle.
Ve herkese davranır, şefkat ve merhametle.

Bilir ki yumuÅŸaklık, ziynetidir müminin.
Sertlik gösteren ise, olur kaba ve çirkin.

Çok taat yapmasa da, güzel ahlak sahibi,
Devamlı sevap alır, ibadet yapmış gibi.)