Ä°slam âlimlerinden, Abdullah-i MürteiÅŸ.
Nefret ettiÄŸi ÅŸeydi, riya ile gösteriÅŸ.

O, bir sene girmiÅŸti, camide itikafa.
Üç gün sonra çıkarak, gitti baÅŸka tarafa.

Dediler: (Ä°tikafa, girmiÅŸtiniz, ne iyi.
Sebebi ne idi ki, terk ettiniz camiyi?)

Buyurdu ki: (Camiye gelenler, ekseriya,
Hem ibadet yapıyor, hem gösteriÅŸ ve riya.

Halbuki Allah için yapmalı ibadeti.
Riya karışır ise, kalmaz ehemmiyeti.

Sıkıntı geldi bana, onların bu halinden.
Ä°tikafı terk edip, camiden çıktım hemen.)

Abdullah-i MürteiÅŸ, sahib-i kerametti.
Kalbden geçeni anlar, üstelik çok cömertti.

O devirde vardı ki, Müslüman, fakir bir zat,
Arzusu, hac yapmaktı, parası yoktu fakat.

Kalbinden geçirdi ki: (Abdullah-i MürteiÅŸ,
Hediye etse bana, aba ve onbeÅŸ gümüÅŸ.

Alırdım o parayla, bir kova, biraz da ip.
Giderdim Beytullah'a, o abayı giyinip.)

Böyle, kendi kendine düÅŸünürken bunları,
O ara, birden bire çalındı kapıları.

KoÅŸup açtı kapıyı, o fakir mümin kiÅŸi.
Gördü birden kapıda, Abdullah MürteiÅŸ’i.

Dedi: (Aman efendim, buyurun, hoÅŸ geldiniz.
Bu fakirhanemize, safalar getirdiniz.)

Elinde, bir paketle, bir kese vardı onun.
Buyurdu ki: (Ä°çinde bir elbise var bunun.

Çok arzu ediyorsan, eÄŸer hacca gitmeyi,
Giyersin hac yolunda, iÅŸte bu elbiseyi.

Åžu kese içinde de onbeÅŸ gümüÅŸ para var.
Kova ve ip alırsın, yolda çok iÅŸe yarar.

Kim gitmeyi isterse o mukaddes yollara,
Gönderir Allah ona, hem elbise, hem para.)

O, bunları alarak, arttı aşkı, gayreti.
Daha da fazlalaştı, o zata muhabbeti.

O derdi ki: (Bir kalbde hastalık varsa eğer,
O, Rabbini bırakıp, insanlara meyleder.

Bu kalbi, hastalıktan kurtarmak için, yine,
Devam etmek gerekir, bir veli sohbetine.

Onların kalblerinde, hiç olmaz dünya hırsı.
Onlardır yer yüzünde, gönül mütehassısı.

Onların sohbetine, koşarsa biri şayet,
Kalb hastalıklarından kurtulur en nihayet.

Ä°nsan hasta olunca, arar hep tabipleri.
Lakin kalbi hastadır, yok bundan hiç haberi.

Halbuki bu hastalık, hepsinden önce gelir.
Bunun ilacı ise, veliler sohbetidir.)