Hallac-ı Mansur var ki, büyük bir evliyadır.
Hal ehli kimse olup, kerametleri vardır.

Bir gün dörtyüz kiÅŸiyle hac yoluna çıktılar.
Bir miktar yol gidince, hepsi çok acıktılar.

Ve Hallac-ı Mansur’a ettiler ki ÅŸöyle arz:
(Şimdi kelle kebabı olsaydı yerdik biraz.)

O, hemen arkasına uzanarak tek elle,
Aldı hem taze pişmiş, iki pide, bir kelle.

Kafilede olanlar, dörtyüz kiÅŸi idi tam.
O pide ve kebaptan, hepsine etti ikram.

Birinin de bir kuÅŸu var idi, bir gün öldü.
Böyle çok üzgün iken, bu veli onu gördü.

Buyurdu ki: (Üzülme, izni ile Allah'ın,
İstiyorsan dirilip, canlansın o hayvanın.)

O, (İsterim) deyince, dua etti anında.
KuÅŸ birden canlanarak yürüdü yanlarında.

Yine Hallac-ı Mansur, sekr halinde, bir zaman,
(Enelhak) kelimesi çıkıverdi aÄŸzından.

(Ben Hakk’ım) manasına gelse de bu kelamı,
Onun, bunu demekten, bu değildi meramı.

(Ben yokum, Allah vardır) demek murad etmişti.
Lakin bunu, bu sözle ifade eylemiÅŸti.

Zira Sekr halindeydi bunu söylediÄŸinde.
Yani aklı, şuuru tam değildi yerinde.

O devrin âlimleri, onun bu kelamını,
Suç sayıp, hapsettiler bu Allah adamını.

Sonra, sevdiklerinden biri gitti yanına.
Ve (Sabır nedir?) diye, bir sual sordu ona.

O da, ayaklarını birbirine bağlayan,
O kalın zincirlere, işaret etti o an.

Sonra ÅŸöyle buyurdu: (Åžudur ki asıl sabır,
Ben, ÅŸu kalın zincire bakarsam, o açılır.)

Ve hemen o zincire bir nazar etti o an.
O anda kalın zincir, kopuverdi ortadan.

O kimse, şaşkınlıkla bakıyorken, o ara,
Nazar etti bu defa karşıdaki duvara.

Onun bakışı ile, kayboldu birden duvar.
O an, Dicle nehrinin kenarında oldular.

Biraz sonra, zindana getirdi yine onu.
Ona, böyle anlattı sabrın ne olduÄŸunu.

Demek istemiÅŸti ki: Bütün bunlara raÄŸmen,
Sabredip, gitmiyorum yine hapishaneden.