Ebül Abbas-ı Mürsi, hal ehli bir veliydi.
Büyük insan olduÄŸu, her halinden belliydi.
Bir gün, talebesinden beÅŸ kiÅŸiyi alarak,
YolculuÄŸa çıktılar hepsi yaya olarak.
O ara, kendisine sordu ki bazı zevat:
(Efendim, bu seferden acaba nedir murat?)
Gösterip yanındaki o beÅŸ talebesini,
Buyurdu ki: (Bunların, defnetmektir hepsini.)
Soranlar, bu cevaptan bir şey anlamadılar.
Onlar da ayrılarak, yola revan oldular.
Yolculuk esnasında, o beÅŸ kiÅŸi, gerçekten,
Hastalanıp, beÅŸi de öldüler çok geçmeden.
Ebül Abbas, onları defnedip, sonra yine,
Seferden, tek başına döndü memleketine.
Ä°nsanlar öÄŸrenince olan bu hadiseyi,
Onun büyüklüÄŸünü, bildiler daha iyi.
Ä°skenderiye halkı, düÅŸmanın hücumundan,
Korkup, silahlanmaya başladılar bir zaman.
Sonra, Ebül Abbas’a durumu ettiler arz.
Cevaben buyurdu ki: (Korkmayın, bir şey olmaz.
Ben sizin aranızda bulunduÄŸum müddetce,
DüÅŸmanlar, size zarar yapamazlar zerrece.)
Hakikaten hayatta oldukça bu veli zat,
Yapamadı düÅŸmanlar, onlara bir mazarrat.
Vakta ki vefat etti Allah dostu bu veli,
O zaman girdi ÅŸehre, o düÅŸman kuvvetleri.
Bir gün de, biri geldi bu zatın huzuruna.
BildiÄŸi ilimlerden, bahsetti biraz ona.
Onsekiz din ilminde, var idi ihtisası.
Lakin yoktu üstünde, bir tevazu libası.
Bilakis, edindiÄŸi ilimle öÄŸünerek,
KonuÅŸtu, kendisini ondan üstün görerek.
Ebül Abbas-ı Mürsi, tevazu, hayâ, edep,
Gösterip, o kimseyi sessizce dinledi hep.
O, sözünü bitirip, dedi ki: (Ä°ÅŸte böyle.
Åžimdi biraz sen konuÅŸ, bir ÅŸeyler bul da söyle.)
O zaman Ebül Abbas, o kimsenin kibrinden,
Müteessir olarak, buyurdular ki hemen:
(Ey bunun gururuna sebep olan bilgiler!
Onun hafızasından silinin birer birer.)
O böyle buyurunca, onun hafızasında,
Ne kadar bilgi varsa, silindiler anında.
Kendi adını bile, hatta o unutarak,
Şehrin sokaklarında, dolaştı aylak aylak.
O, onun bu haline acıyıp pek ziyade,
Namaz surelerini etti ona iade.
O, ölünceye kadar, bu haliyle kaldı hep.
Bu hale düÅŸmesine gururu oldu sebep.
Hele veliye karşı olursa kibir, gurur,
Dünya ve ahirette, bulunmaz rahat, huzur.
Çünkü onlar, Allah’ın sevdiÄŸi dostudurlar.
Onların hürmetine nefes alır bu kullar.
Bu zat, bir sohbetinde, ÅŸöyle etti nasihat:
(Ä°slam’a hizmet için, üç vasıf olması ÅŸart.
Evvela güler yüzlü, tatlı dilli olmaktır.
Bu, muvaffak olmakta, en büyük vasıtadır.
Ä°kincisi cömertlik, cimri hizmet edemez.
Zira o, kendisinden gayriyi düÅŸünemez.
Tam ihlaslı olmaktır, hizmette üçüncü ÅŸart.
Yani beklememektir, bu yolda bir menfaat.
Kim ki, Ä°slamiyet’i dökerse ticarete,
Dünya ve ahirette, düÅŸer çok felakete.
Hizmet, vermekle olur, almakla deÄŸil zinhar.
Sahabe, canlarını verip şehid oldular.
Bu uÄŸurda can vermek, en büyük rütbe, ÅŸeref.
Din, ihlaslı olmaktır, budur gaye ve hedef.)
|
