Ebu Ä°shak Ä°brahim, evliyadan bir kiÅŸi.
Ä°nsanlara nasihat vermek idi hep iÅŸi.
Edep timsali olup, siması güzeldi pek.
Herkese, her hususta olmuÅŸtu iyi örnek.
Büyüklerin yoluna girmeden henüz bu zat,
Åžöyle bir hadiseyi yaÅŸadı kendi bizzat:
Evliya-yı kiramdan Müslim-i MaÄŸribi’nin,
Geldi ziyaretine, feyizyab olmak için.
Mescide vardığında, oldu tam akşam vakti.
Çok uzun yürümekten, kalmamıştı takati.
Müezzin, namaz için baÅŸlayınca kamete,
Müslim-i MaÄŸribi de yürüdü imamete.
O dahi safa girip, imama uydu, fakat,
Kalbine, vesveseler hücum etti o saat.
Åžöyle ki, fatiha’yı dinleyip ilk rekatta,
Bazı tecvid hatası bulmuştu kıraatta.
DüÅŸündü ki: Ben böyle bilmezdim evliyayı.
Henüz okuyamıyor tecvitle fatihayı.
Buraya gelmek için, aÅŸtım daÄŸlar, tepeler.
Lakin bu zahmetlerim, boÅŸuna gitmiÅŸ meÄŸer.
Yürüdüm bunca zaman uzun mesafeleri.
Bari gece kalıp da, döneyim yarın geri.
Beğenmedi bu zatı, yapacakken başa tac,
GörüÅŸmeye bile hiç duymadı bir ihtiyaç.
Ve bir kez oturmadan mübarek sohbetine,
Sabahleyin erkenden, yola çıktı o yine.
Ve lakin çıkar çıkmaz, gördü koca bir aslan.
Korkup geri çekildi, yürüdü baÅŸka yoldan.
Baktı ki o yolda da, daha irileri var.
Korkudan (İmdat!) diye bağırdı bi-ihtiyar.
Müslim-i MaÄŸribi de iÅŸitince bu sesi,
Anlayıp, dışarıya teşrif etti kendisi.
Bu mübarek veliyi görür görmez hayvanlar,
Suçlu gibi utanıp, hemen toparlandılar.
Gelip o aslanların, tutup kulaklarından,
Azarladı onları işbu yaptıklarından.
Buyurdu ki: (Ben size dememiÅŸ miydim, zinhar,
Hiçbir misafirime vermeyin asla zarar!)
O anda, aslanların çok mahcup oldu hali.
BaÅŸ eÄŸip, terk ettiler hemence o mahalli.
O, bu gördüklerine eyledi çok taaccüp.
Hatasını anlayıp, utandı, oldu mahcup.
Derhal özür dileyip, o halden oldu uzak.
Sonra, kendi kendine dedi: (Ey Ebu Ä°shak!
Sen, kim oluyorsun ki, bir evliya kimseye,
Ä°tibar etmiyorsun tecvidi bilmez diye.
Yalnız zahire göre hüküm verilir mi hiç?
Mühim olan kalbdir ki, her ÅŸey onda mündemiç.
Hiç isnat edilir mi üstada hata, kusur?
Onlarda hata gören, bulur mu rahat, huzur?
Hem sonra, büyüklerde bir kabahat aramak,
Cümle kabahatların, büyüÄŸüdür muhakkak.
Kim üstadına karşı, davranırsa bi-edep,
Hiç muvaffak olamaz, çalışsa da ruz-ü ÅŸeb.
Kim görse üstadında, kusurdan zerre bir iz,
Yükselemez bu yolda, kesilir hemen feyiz.
Onlarda kusur gibi görürsen eÄŸer bir hal,
Muhakkak bir hikmeti var diye düÅŸün derhal.
Ä°lerlemek istersen, dikkat et sözlerine.
Onun ayak tozunu, sürme yap gözlerine.
Tek bir teveccühünü, bil bulunmaz ganimet.
Çünkü yükselmek için, bu yolda ÅŸarttır himmet.)
O, bunları düÅŸünüp, oldu ona tam teslim.
Çalışıp, himmetiyle oldu büyük bir âlim.
|
