Zamanın hükümdarı, vezire verdi emir:
(Git, Ä°mam-ı Cafer’i yakala, bana getir!
Zira onu, acele öldürmek istiyorum.
Haydi, ne duruyorsun, git getir, bekliyorum.)
Muhabbeti var idi o vezirin Ä°mama.
Dedi ki: (Ey sultanım, emredersiniz, ama,
O, evinde oturmuÅŸ, ibadet etmektedir.
O zatı öldürmekten, acaba gayen nedir?
Siyaset işlerine karışmaz ki o kişi.
Gel, vazgeç öldürmekten, yapma ona bu iÅŸi.)
Lakin tesir etmedi hükümdara bu sözler.
Çaresiz (Peki) deyip, gitti o da bu sefer.
Ä°mamı çağırmaya gider gitmez o vezir,
Hükümdar, cellatları çağırıp verdi emir.
Dedi: (Ä°mam-ı Cafer girince içeriye,
Başını, kılıç ile vurup bölün ikiye.)
Cellatlar, kılıç elde, gizlenip beklediler.
Biraz sonra, vezirle, Ä°mam teÅŸrif ettiler.
Ve lakin ne zaman ki Ä°mam girdi odaya,
Hükümdar onu görüp, hemen kalktı ayaÄŸa.
Dedi ki: (Ey efendim, nedir bize emriniz?
Hemen ifa edelim, varsa bir dileÄŸiniz.)
Buyurdu: (Benim senden, yok asla bir dileÄŸim.
Beni rahat bırak da, ibadet eyleyeyim.
Niçin durup dururken beni çağırıyorsun?
Sakın beni bir daha çağırma, bu son olsun!)
Sonra kalktı ayağa, kapıya ilerledi.
Sultan, onu izzet ve ikramla yolcu etti.
Titremeye başladı sonra da birden bire.
Sarardı, fenalaÅŸtı, bayılıp düÅŸtü yere.
Ayılınca, veziri dedi ki: (Ey hükümdar!
Hani öldürecektin, ne oldu, neyiniz var?)
Dedi ki: (Bilmiyorum, bu işe ben de şaştım.
Ömrümde böyle ÅŸeyle, ilk defa karşılaÅŸtım.
Ne zaman ki odaya girdi İmam-ı Cafer,
Yanısıra koca bir aslan girdi beraber.
Görmedim hayatımda öyle korkunç bir hayvan.
Tam saldıracak gibi, bana baktı durmadan.
Lisan-ı hali ile derdi ki sanki bana:
Parça parça ederim dokunursan Ä°mama.
O aslanı görünce, çok fena oldu halim.
Ve onu öldürmeye, kalmadı hiç mecalim.)
Vezir dedi: (Ey sultan, söylemiÅŸtim ben size.
Allah adamlarından, zarar gelmez kimseye.
Bilakis her insana, faideleri vardır.
Onların yardımcısı, Allahü teâlâdır.
İki tarafı keskin kılıca benzer onlar.
Kendisi helak olur, ona gelip çarpanlar.)
O hükümdar dinleyip, hak verdi vezirine.
Gitmedi artık daha Ä°mamın üzerine.
|
