Bir gün Emir Külal’le, yanında talebeler,
Sohbet ediyorlardı oturmuşlar beraber.

Bir ara, güzel yüzlü bir genç girdi içeri.
Selam verip, edeple oturdu diz üzeri.

Sohbetin arasında, o gence, Emir Külal,
Dönüp sual etti ki: (Oldu mu o iÅŸ ikmal?)

Dedi ki: (Bitirmeye, gece gün ettik devam.
Sizin himmetinizle, çok ÅŸükür oldu tamam.)

Sonra izin isteyip Seyyid Emir Külal’den,
Kalktı ve konuÅŸmadan, çıkıp gitti o yerden.

Ve lakin talebeler, hayret etti bu hale.
Sormaya çekindiler bunu Emir Külal’e.

Bir tanesi, koÅŸarak peÅŸinden o gidenin,
Sordu ki: (Ey arkadaÅŸ, sen kimsin, niye geldin?)

Dedi: (Emir Külal’in talebesiyim ben de.
Ä°kamet etmekteyim ÅŸu anda Rum elinde.

Åžehrimizde, bir cami inÅŸa ediliyordu.
Ve bu iÅŸle, üstadım hep ilgileniyordu.

Bize emretmiÅŸti ki, biterse inÅŸa eÄŸer,
Camimiz bitti diye, bana da verin haber.

Ben de, üstadımızın bu emri üzerine,
Geldim, haber vereyim bunu kendilerine.)

Talebe anladı ki, hocası pek yüksekmiÅŸ.
Dünyanın her yerini meÄŸer irÅŸad edermiÅŸ.

Bir gün de, talebeden var idi ki birisi,
Bir gece, sardı onu hocasının sevgisi.

DüÅŸündü ki: Gideyim üstadımın yanına.
Ve sual edeyim ki, emriniz var mı bana?

Gelip gece yarısı, odasına girince,
GördüÄŸü manzaraya, hayret etti bir nice.

Åžöyle ki, kalabalık var idi bir cemaat.
Belliydi ki, hepsi de âlim ve veli bir zat.

Sessiz otururlardı, baÅŸları önlerinde.
Ruhani hava vardı, odaya girdiğinde.

Hem öyle kalabalık idi ki bu gelenler,
Talebe, oturmaya güçlükle buldu bir yer.

O da başını eğip, bekledi biraz, fakat,
Az sonra fark etti ki, yok olmuÅŸ o cemaat.

Odada, kendisiyle, var idi Emir Külal.
Dedi ki: (Ey efendim, nedir bu gördüÄŸüm hal?)

Buyurdu ki: (O zatlar, rical-ül gaybden idi.
GeçmiÅŸ evliyaların ruhaniyetleriydi.

Öyle büyüklerdir ki evladım o veliler,
Öldükten sonra bile, dine hizmet ederler.

Az önce, o mübarek zatlarla beraberdik.
Dine hizmet babında, müÅŸavere ederdik.

Onların sohbetinde, sen dahi hazır oldun.
Bu, çok büyük nimettir, sana müjdeler olsun.)