Behaeddin Buhari, bir gün çıktı evinden.
TeÅŸrif etti bir eve, kendi sevdiklerinden.

O, (Åžeyh Hüsrev) adında biriydi garip, fakir.
Sevinip bu veliyi etti evde misafir.

Köylülerden biri de, iÅŸitti ki nihayet,
O köye, bir evliya gelmiÅŸ ehl-i keramet.

Hakikaten keramet sahibi midir diye,
Bir torba armut alıp, götürdü o veliye.

DüÅŸündü ki: Birine, koyayım bir iÅŸaret.
Bulup da bana versin, veli ise o ÅŸayet

Lakin o bilmezdi ki, böyle yüksek evliya,
Yanında, avuç içi gibidir bütün dünya.

Behaeddin Buhari, dinin emirlerinden,
Bahsediyor idi ki, sohbeti kesti birden.

Buyurdu ki: (Ey Hüsrev, biri var dışarıda.
Elinde armut ile, gelmiş durur kapıda.)

Gidip açtı kapıyı, baktı ki, köyden biri.
Elinde bir tas armut, buyur etti içeri.

O da, o armutları, getirip eyledi arz.
Ve dedi: (Kusuruma bakmayın, zira çok az.)

O büyük zat, onları verip ev sahibine,
Buyurdu: (Büyük kaba, boÅŸalt da getir yine.)

Getirince, onlardan bir armut alıp derhal,
O köylüye uzatıp, buyurdu: (Bunu sen al.)

Geriye kalanları, verip ev sahibine,
Buyurdu ki: (Sen dağıt, bunu misafirine.)

Sonra da, o köylüye sordu ki ÅŸöyle aynen:
(Bunları getirmekte, ne idi senin gayen?)

O, mahcup vaziyette dedi ki: (Gerçek bu ya,
Ä°ÅŸittim ki, bu eve bir zat gelmiÅŸ evliya.

Ä°mtihan etmek için, bir miktar armut aldım.
Birine, bir işaret koyup dibe sakladım.

DüÅŸündüm ki: O kiÅŸi, hakiki veli ise,
Ä°ÅŸaretli armudu, bulur da verir bize.)

Buyurdu ki: (Öyleyse, bak sendeki armuda.
Senin gizli koyduğun işaret var mı onda?)

O köylü baktığında, mahcup olup dedi ki:
(Evet, o iÅŸaretli armuttur elimdeki.)

Buyurdu ki: (Allah’ın bir evliya kulunu,
İmtihana kalkışmak, uygun değil, bil bunu.

Zira o veli kullar, çok yakındır Allah’a.
Denemek caiz olmaz, böyle yapma bir daha.

Ä°ÅŸaretli armudu bulup da vermeseydik,
Bizden hiç istifaden olmazdı bir zerrecik.

Mahrum kalmaman için, bulup verdik biz onu.
Bu gaye olmasaydı, yapmazdık asla bunu.)

Köylü, mahcup bir halde dedi ki: (Üzdüm sizi.
Pişmanım yaptığıma, affedin bendenizi.)