Bir gün, bir talebesi Bahaddin Buhari’ye,
Bir miktar elma alıp, getirmişti hediye.

Elmaları, herkese dağıtıp o büyük zat,
Buyurdu ki: (Bunları, yemeyin şimdi fakat.

Sebebine gelince, ÅŸu anda bu elmalar,
Allahü teâlâyı zikredip anmaktalar.)

O böyle buyurunca, duydular o an bir ses.
Onların tesbihini, işitti hemen herkes.

Yine bu evliyanın, aşık bir talebesi,
Olan Emir Hüseyin, anlatır ki kendisi:

Üstadım, bir gün bana buyurdu: (Bak ciÄŸerim!
Yarın ben, bir dostumu görmeye gideceÄŸim.

Ä°nÅŸallah onbeÅŸ güne gelirim yine ama.
Ben gelinceye kadar, sabret ayrılığıma.)

Ve o sabah, bir kısım talebeyle beraber,
Medreseden ayrılıp, o sefere gittiler.

Lakin ben, çok üzüldüm onun bu gidiÅŸine.
Hiç dayanamıyordum, bu firak ateÅŸine.

Üstadım ayrılınca, zannettim ki, içimden,
Kalbim de kopuverip, gitti onun peÅŸinden.

Nasıl dayanırdım ki bu firaka ey Rabbim?
Onun ayrılığıyle tutuştu, yandı kalbim.

Dergahta, talebeden bir kişi daha vardı.
O dahi, bu halime dayanamaz, ağlardı.

Ona dedim: (Ä°nÅŸallah, üstadım hazretleri,
Bu halimi keÅŸf edip, seferden döner geri.)

Ertesi gün baktım ki, üstadım, hakikaten,
Yarı yolda vazgeçip, geri gelmiÅŸ seferden.

Heybetle bana bakıp, buyurdu ki: (Ey oğlum!
Ben sana demedim mi, onbeÅŸ gün burda yokum.

Sen, muhabbet dağını set çektin önümüze.
Ne mümkün onu aşıp, çıkılsın hemen düze?)

Sonra, o talebeye sordu ki nazar edip:
(Ne diyordu dün gece, bu, bizlerden bahsedip?)

Dedi ki: (Sizi anıp, devamlı ağlıyordu.
Ä°nÅŸallah yarı yoldan, döner gelir diyordu.)

Buyurdu: (Bu derece çok muhabbet ve istek,
Set çekti önümüze, mümkün mü aşıp gitmek?)

O anda bakıverdim üstadımdan tarafa.
Heybetinden, kalbime korku düÅŸtü bu defa.

Ayaklarına düÅŸüp, af diledim kendinden.
O dahi affeyledi, yine merhametinden.

Ve sonra buyurdu ki: (Evladım, beni dinle.
Benden ayrı kalınca, düÅŸün beni seninle.

Çünkü ben, senden ayrı deÄŸilim ki evladım.
Ne zaman beni ansan, o anda yanındayım.)