Behaeddin Buhari, ÅŸanı büyük bir veli.
Sohbeti, insanlara oldu çok faideli.

Orta boylu, sevimli, yüzü deÄŸirmiydi az.
Mübarek sakalında, siyahtan çoktu beyaz.

Yürümesi, ne hızlı, ne de yavaÅŸ, vasattı.
Güler yüz, tatlı dilli, çok mübarek bir zattı.

KonuÅŸtuÄŸu kimseye, dönerek yüzünü tam,
Tane tane, çok fasih söylerdi söz ve kelam.

Kahkaha ile gülmez, tebessüm ederdi hep.
Allahü teâlâdan ederdi hayâ, edep.

Kimseyi küçük görmez, hep ederdi hüsn-i zan.
Herkesi, güler yüzle karşılardı çok zaman.

Lakin celallenip de, kaşını çattığında,
Heybetinden, durulmaz olurdu karşısında.

Aynen Resulullaha benzerdi ÅŸemaili.
Tam onun sünnetine uygun idi her hali.

En üstün talebesi, Alaaddin-i Attar,
Diyor ki: O büyük zat, fakirdi ki o kadar,

Kış günü, bir sergisi bulunmazdı evinde.
Kılardı namazını, bir kilim üzerine.

Helalden kazanmaya, titizlik ederdi pek.
Girmezdi kazancına, haramdan bir çekirdek.

Fakir olduÄŸu halde, cömert idi o fakat.
Hediye getirene, verir idi kat be kat.

Kendi temin ederdi, kendi nafakasını.
Bizzat kendi eker ve biçerdi tarlasını.

Sünnete tâbi idi, her iÅŸ ve harekette.
Bilhassa çok titizlik gösterirdi yemekte.

Evde piÅŸittirirdi çoÄŸu zaman ekmeÄŸi.
Severdi sofra için, bizzat hizmet etmeÄŸi,

Derdi ki: (Yemek yerken, edebi gözetiniz.
Kendinizi, Allah’ın huzurunda biliniz.

Şunu unutmayın ki, yediğiniz yemekler,
Rabbimizin verdiÄŸi nimetlerdir hep birer.)

Kendi talebesiyle yemek yerken faraza,
Birisi, gaflet ile ağzına lokma atsa,

Ä°kaz edip, derdi ki hemen o talebeye:
(Rabbinin huzurunda olduÄŸunu bil de ye.

Yalnız Onu hatırla, düÅŸünme bir ÅŸey asla.
Zira O, sana senden yakındır daha fazla.)

Öfke ve gaflet ile piÅŸmiÅŸ ise bir yemek,
Onu kolayca anlar ve yemezdi onu pek.

Bir gün, bir talebeyi gitmiÅŸti ziyarete.
Yemek ikram eyledi, o dahi bu hazrete.

Yemeyip, buyurdu ki: (Bu yemeÄŸi piÅŸiren,
Gadaplı ve kızgındı yemeği pişirirken.

Böyle piÅŸen yemekte, olmaz hayır, bereket.
Yiyene ÅŸifa deÄŸil, olur bir dert ve illet.)