Resulün vefatından, geçince tam bin sene,
Gönderdi Allah onu, Hindistan ülkesine.

Onunla, hidayete geldi çoÄŸu insanlar.
Kaçacak yer aradı, Ä°slam’a saldıranlar.

Lakin bazı sapıklar, iftira edip ona,
Şikayet eylediler zamanın sultanına.

Devrin hükümdarı da, Selim Cihangir Han’dı.
İyi araştırmadan, yalanlara inandı.

Ve oÄŸlu Åžah Cihan’a verdi ki ÅŸöyle emir:
(Onu, talebesiyle birlikte bana getir!)

Niyeti, öldürmekti onları tamamiyle.
Åžah cihan, geldi derhal Ä°mama bir müftiyle.

Dedi ki: (Sen babama secde edersen eÄŸer,
Seni, öldürülmekten kurtarırım bu sefer.)

Asla kabul etmeyip, buyurdu ki: (Bu fetva,
Zaruret zamanında olur caiz ve reva.)

Talebeden kimseyi yanına almayarak,
Hükümdara, korkmadan gitti yalnız olarak.

Öyle güzel cevaplar verdi ki müdafaada,
Sultan, salıvermeyi düÅŸündü ilk defada.

Lakin o fitneciler, sezince bu kararı,
Tazyike baÅŸladılar yeniden hükümdarı.

Dediler: (Bu kişinin bir hayli adamı var.
Serbest bırakırsanız, bir isyan çıkarırlar.)

Sultan, fitnecilere aldanıp, tekrar yine,
Hapsettirdi İmamı, Guvalyar kalesine.

Lakin Ä°mam, sultana hep dua ediyordu.
Talebesine dahi, (Dua edin!) diyordu.

Vezir, koyu muhalif biriydi, bu sebepten,
KardeÅŸini, gardiyan tayin etti hassaten.

Ve sıkı tembih etti (Şiddetli davran!) diye.
O dahi bir hınç ile, baÅŸladı vazifeye.

Lakin çok kerametler görünce kendisinden,
Derhal iman ederek, oldu talebesinden.

Kaledeki binlerce hapis olan hindular,
Sohbetini dinleyip, hep Müslüman oldular.

Ve hatta bir çokları Ä°mamın sayesinde,
Âlim ve veli oldu Guvalyar kalesinde.

Sultan dahi, sonradan bu iÅŸe oldu piÅŸman.
Hapisten çıkararak, eyledi pek çok ihsan.

Hatta sadık talebe olaraktan kendine,
Hürmetle uÄŸurladı onu memleketine.

Geçti hapishanede Ä°mamın üç senesi.
Ve lakin binlerce kat, yükseldi mertebesi.

Buyurdu: (YetiÅŸtiÄŸim makamlar ötesinde,
Olan makamlara da, erdim neticesinde.

Çok yüksek dereceler bu yolda vardır, ancak,
Sıkıntı çekmedikçe, mümkün olmaz kavuÅŸmak.)