Ä°mam-ı Rabbani’nin akrabasından biri,
Talebesi olmadı uzun zamandan beri.

Görürdü, akın akın ona gider insanlar.
Buna raÄŸmen, kendisi veremezdi bir karar.

Ve kendi kendisine düÅŸünür idi ki hep:
(Ä°mam-ı Rabbani’nin nasıldır yolu acep?)

Bir gün karar verdi ki: (Artık yarın gideyim.
Ne imiÅŸ onun yolu, ben dahi öÄŸreneyim.)

O gece rüyasında, bir su kenarındaydı.
İmam-ı Rabbani de, karşı yakasındaydı.

Onu görüp, o kadar duygulandı ki içten,
AÄŸlamaya baÅŸladı bu sürur ve sevinçten.

Ä°mam dahi o zata seslendi ki: (Haydi gel!
Gör ki, bizim yolumuz ne mükemmel, ne güzel.)

O velinin sesini duyunca, birden bire,
BaÅŸladı kalbi derhal, Allah’ı zikretmeye.

Uyanınca gördü ki, bu hal devam ediyor.
Ve gönlü, o büyüÄŸün aÅŸkı ile yanıyor.

DüÅŸündü: (Sohbetine gitmeden henüz daha,
Kalbim zikre baÅŸladı, yakın oldum Allah’a.

Onun yolu bu ise, gerçekten güzel deyip),
Mübarek huzuruna gitti hemen giyinip.

O içeri girince, buyurdular ki: (Evet.
Yolumuz iÅŸte budur, sen de buna devam et.)

Yine talebesinden üç kiÅŸi, bir araya,
Gelerek, çıkmışlardı bir iÅŸ için sahraya.

Bir puthane görerek, istiÅŸare ettiler.
Onu yıkmak üzere, ittifak eylediler.

Zira orda tapınan hindular, ara ara,
Eziyet ederlerdi garip Müslümanlara.

Yıkmaya başlayınca, onu bu talebeler,
Hindular arasında, şayi oldu bu haber.

Bin kiÅŸilik bir grup, toplanarak az sonra,
Gelip, etraflarını ettiler muhasara.

TaÅŸ ve sopalar ile, saldırıya geçtiler.
Onlar ise silahsız, hem de üç kiÅŸiydiler.

Çaresizlik içinde, bir tanesi, kalbinden,
Yardım talep eyledi Ä°mam-ı Rabbani’den:

(Ya Ä°mam, öldürecek kâfirler hepimizi.
Allah’ın izni ile, bunlardan kurtar bizi!)

Birden üstadlarının sesini iÅŸittiler:
(Korkmayın, sizin için geliyor mücahitler.)

Hindular üstlerine tam vardığı zamanda,
Yirmi otuz süvari, çıkageldi bir anda.

Gözü dönmüÅŸ hindular, görür görmez bu hali,
Dağıldılar etrafa çil yavrusu misali.