Vardı ki seyyidlerden onun bir talebesi,
Åžöylece naklediyor bir vakayı kendisi:

Ceddim olduÄŸu için, (hazret-i Ali)yi, ben,
Daha çok seviyordum diÄŸer sahabilerden.

Onun ile harbeden Sahabeye de, ilkin,
Kırgındım, onun ile harbettikleri için.

Ä°mam-ı Rabbani’yi henüz tanımıyordum.
Lakin Mektubat'ını, bazı gün okuyordum.

Yine göz gezdirirken bir gün de Mektubat’a,
Bir ÅŸey görüp, kendimce, güya buldum bir hata.

Okudum ki: (Eshabın, sevmelidir hepsini.
Zira onlar, her kirden pak etmiÅŸtir nefsini.

Onlar, birbirleriyle harb etmiÅŸ olsa bile,
Elbette ki olmuştur, rıza-i bari ile.

Birisini sevmemek, hepsini sevmemektir.
Bize düÅŸen, hepsini sevip tazim etmektir.)

Okuyunca, (Bu yazı, yanlış olmuş) dedim ve,
Mektubat kitabını, elimden attım yere.

Gece, gördüm rüyada Ä°mam-ı Rabbani’yi.
Ä°ki kulağımdan da, tuttu ve çekti kavi.

Buyurdu ki: (Ey çocuk, sen bana inanmazsın.
Sonra da kitabımı, alıp yere atarsın.

Gel, seni bir kimseye götüreyim ki hemen,
Ä°ÅŸin hakikatini, ondan iÅŸit ve öÄŸren.)

Ve elimden tutarak, götürdü ki bir zata,
Nuru, dört bir tarafı etmiÅŸ idi ihata.

Dedi: (Ceddin Ali’dir, ilerde gördüÄŸün zat.
Bu iÅŸin esasını, gel ondan öÄŸren bizzat.)

Ben dahi çekinerek, varınca huzuruna,
Yüzüme nazar edip, buyurdular ki bana:

(Evladım, her biri de çok büyüktür Eshabın.
Kalbinde, hiç birine soÄŸukluk duyma sakın.

OlmuÅŸsa da harp gibi görünen iÅŸlerimiz,
Bizim, onlarda bile halisti niyetimiz.

Muharebe yapsak da, o kardeÅŸlerimizle,
Allah için oldu hep, olmadı nefsimizle.

Onların hiç birine kırgınlık caiz olmaz.
Bu zatın sözüne de, etme sakın itiraz.)

Bunları, açık açık duydumsa da ceddimden,
Yine de o soÄŸukluk tam gitmedi içimden.

Bu halimi anlayıp, öfkelendi mübarek.
Ä°mam-ı Rabbani’ye yüzünü döndürerek,

Buyurdu ki: (Bu, hâlâ etmedi tam kanaat.
Sen bunun suratına, indir kavi bir tokat.)

O da, vurdu tokadı, bu emir gereğince.
Aklım başıma geldi, o tokadı yiyince.

Uykudan uyanınca, nazar ettim kalbime.
Gördüm ki temizlenmiÅŸ, hamd eyledim Rabbime.